Inside Llewyn Davis

In de loop van hun lange en rijkgevulde carrière hebben de Coens al heel wat onvergetelijke en aparte figuren gecreëerd, een familie van zonderlingen waarvan The Dude (Jeff Bridges in The Big Lebowski) misschien wel de vader te noemen valt en Marge Gunderson (Frances McDormand in Fargo) de moeder. Met Llewyn Davis wordt opnieuw een memorabel, zij het stukken tragischer personage aan dit palet toegevoegd.

Voor deze melancholische queeste naar de ziel van een waar artiest, creërden de vindingrijke broers een protagonist die beslist muzikaal talent heeft maar er ondanks verwoede pogingen maar niet in slaagt een minimum aan aandacht te krijgen. Het bitterzoete relaas van Llewyn Davis baadt in een warme droefheid maar is tegelijk uiteraard ook een spitsvondige satire waarin eens te meer dwaze gebeurtenissen en karakteristieke nevenpersonages voor een wrange komische ondertoon zorgen.

In die zin gaat Inside Llewyn Davis minder voor de gulle lach dan voor een lichte frons omwille van de schijnbaar betekenisloze opzet van dit verhaal. Aanvankelijk overheerst de vraag waar deze vertelling eigenlijk heen wil. Langzaam aan ga je een soort bekommernis voelen voor de bezielde singer-songwriter die Davis is, maar zijn frustraties zijn niet enkel het gevolg van zijn falen als artiest. Het proces van iemand die tot aanvaarding komt van wat zijn plaats in de wereld (slechts) is, verbergt in al zijn moeizaamheid ook de acceptatie van een groot verlies. Davis maakte immers ooit deel uit van een populair duo maar die tijd ligt intussen ver in het verleden. Tegelijk zien we hoe hij zich bekommert om kwijtgespeelde katten en afspraken in een abortuskliniek.

Oscar Isaac, verrassend beloond met een pracht van een hoofdrol na fijne bijrollen in o.a. Agora, Robin Hood en Drive vat die verbittering knap, zonder er naar te streven dat we echt voluit om Llewyn gaan geven. We worden er door zijn (al-dan-niet) minnares immers ook van op de hoogte gebracht dat Llewyn een klootzak is.

Het piekfijne gevoel voor casting van de regisseurs zorgt ook voor een resem fascinerende nevenpersonages die het evenwicht van de film helpen bewaren. Ieder heeft een afgelijnde functie om deze meesterlijke gebrouwen soep van vele smaken te voorzien. De zorgvuldig samengestelde soundtrack, die voornamelijk in de film zelf gebrachte folksongs bevat, onderstreept de melancholie van het geheel.

Net als A Serious Man is Inside Llewyn Davis minder hapklaar dan een topper als No Country for Old Men. Het is ook een erg bescheiden project, dat het niet van grote namen of doordachte plotwendingen moet hebben. Maar niettemin is dit het soort genietbaar, betekenisvol vertier dat alleen uit de vernuftige hersenpannen van de Coens kan komen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de