Hotel

De wisselvallige Mike Figgis (Leaving Las Vegas, The Loss of Sexual Innocence, Time Code) bespeelt in Hotel weer zijn favoriete thema: seks. Een filmploeg is neergestreken in een Venetiaans hotel om er een verfilming volgens Dogma-principes te maken van John Webster's Duchess of Malfi. Een tweede cameraploeg duikt op om de filmploeg te volgen, waardoor de sets nog hectischer worden. Hysterische regisseurs, zenuwachtige producers, bazige geldschieters en domme actrices lopen elkaar voor de voeten of bespringen elkaar. Gelukkig is het personeel van het hotel de rust zelve. Zij zorgen op een macabere manier voor het uitschakelen van lastposten...

Figgis experimenteert volop met beelden, en dat zien we graag. Net als in Time Code splitst het beeld zich af en toe in vier en moet je dus diverse personages tegelijk volgen. Daarnaast hanteert hij diverse filmstijlen en camera's en dat zorgt voor variatie. En dat is nodig, want het scenario is, om het oneerbiedig te zeggen, van de hond zijn kloten. Alle structuur ontbreekt in dit chaotische, rommelige verhaal, vol onuitstaanbare en inconsequente personages, en de dialogen zijn een ideaal slaapmiddel. Zelfs al heb je soms vier verschillende personages te volgen, verveel je je nog te pletter omdat niemand ook maar iets vaag interessants doet in deze film. De volop aanwezige seksscènes zijn vergezocht (zo is er een vrouw die naakt op een tafel gaat staan en haar borsten in twee glazen melk dipt) en saai, en wanneer een aantal personages begint te verdwijnen, maakt niemand zich daar druk om. Nergens valt enige consequentie of coherentie vast te stellen.

Alle structuur ontbreekt in dit chaotische, rommelige verhaal, vol onuitstaanbare en onsamenhangende personages, en de dialogen zijn een ideaal slaapmiddel.

Jammer, want Figgis heeft dit onding met heel wat minder pretentie gemaakt dan die waarmee Steven Soderbergh Full Frontal bracht (ook al een film over een film in de film), en zijn talent staat buiten kijf. Daarvan getuigen enkele zeldzame geslaagde scènes, zoals die waarin de neergeschoten regisseur urenlang onbeweeglijk op de grond ligt en iedereen denkt dat hij ligt na te denken, of dat griezelige moment waarop de documentairemaakster de donkere kelder in wandelt. Ook heeft hij grote namen samengebracht, zoals Salma Hayek, Rhys Ifans, David Schwimmer, Burt Reynolds, John Malkovich, Lucy Liu, Julian Sands en Saffron Burrows. Maar zij slagen er niet in het boeltje overeind te houden. Een heel jammerlijke mislukking dus.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de