Full Frontal

Na zijn succesvolle toegevingen aan de mainstream-cinema (Traffic, Erin Brockovich, Ocean's Eleven) voelde Steven Soderbergh blijkbaar de drang om terug te keren naar zijn roots. Ooit maakte de man immers stijlvolle, goedkope maar interessante films, zoals zijn doorbraakprent sex, lies & videotapes. Het resultaat van zijn bezinning heet Full Frontal en is overduidelijk een stijloefening. De aanwezigheid van enkele Hollywood-sterren doet echter vermoeden dat Soderbergh toch een groot publiek voor ogen had. De film kreeg trouwens vooraf al ruim media-aandacht, omdat de cineast met zijn back-to-basics-regels, die o.a. impliceerden dat Julia Roberts haar eigen kapsel moest verzorgen en er volop ruimte was voor improvisatie, een Amerikaanse Dogma-film leek te willen maken. Full Frontal is dan ook een erg goedkope film geworden, maar dat mag je breed opvatten.

Er worden enkele personages gevolgd, allen inwoners van Los Angeles en op één of andere manier allemaal deel uitmakend van de filmwereld. Er is Carl, een scriptwriter en zijn vrouw Lee, een HR-manager. Ze hebben problemen met hun huwelijk, hun job en hun hond. Lee's zuster Linda is masseuse en heeft haar hoop gesteld op een ontmoeting met een vent die ze op het internet heeft ontmoet. Die is toneelregisseur die een stuk over Hitler tracht te maken, maar met de sterallures van de hoofdacteur af te rekenen heeft. Dan zijn er Francesca en Calvin, twee acteurs die de hoofdrollen spelen in een film waarvan de opnamen in volle gang zijn, en Gus, een producer die jarig is en alle personages uitnodigt op zijn verjaardagsfeest. Hun belevenissen, die zich binnen de tijdspanne van 1 dag afspelen, lopen door elkaar en er komen steeds meer relaties tussen de diverse karakters aan het licht.

Dit leek ons wel wat, fans die we zijn van puzzelfilms à la Short Cuts of Magnolia. Maar Full Frontal valt in het niets vergeleken met die twee meesterwerkjes. De personages zijn onsympathiek (vooral Carl is uitermate onuitstaanbaar) en doen niets, maar dan ook écht niets, interessant. Soderbergh wil overduidelijk de spot drijven met filmmakers en steracteurs, maar dat levert geen grappige, laat staan memorabele scènes op. Bovendien nemen de scènes van de film-in-de-film zowat een derde van de duur in, en jammer genoeg zijn die strontvervelend. Te onderscheiden als die beelden waarin Julia Roberts met een afzichtelijke pruik iets vaag romantisch beleeft met Blair Underwood, zijn deze scènes het ideale slaapmiddel.

Een povere en pretentieuze stijloefening van Steven Soderbergh

De rest van de film is hier en daar nog ietwat amusant (en bevat enkele leuke verwijzingen naar ander werk van Soderbergh), maar dat wordt dan weer teniet gedaan door de stijl. Soderbergh hanteert diverse camera's en filmstijlen door elkaar en dit levert een onsmakelijke hutsepot op waarvan we ons afvragen wat er in godsnaam het nut van is. Wil hij opscheppen met zijn talenten, dan heeft hij zijn tijd verspild. Bekijk zijn hele oeuvre en je bent meteen overtuigd dat de man zijn stiel kent. We kunnen Soderbergh dan ook alleen maar van pretentie verdenken.

Full Frontal is een heel zinloze film geworden, en de organisatie van het filmfestival van Gent 2002 heeft zich volgens ons compleet belachelijk gemaakt door Blair Underwood te belonen met de prijs voor Beste Acteur. Dat die man, die in Europa trouwens vrijwel onbekend is, zo goed is naar het festival te komen, in tegenstelling tot zijn veel bekendere tegenspelers, is nog geen reden hem een prijs in handen te duwen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de