HHhH

Er valt niets te lachen in HHhH, hoezeer ook de titel dat semantisch lijkt te impliceren. Het initiaalwoord staat immers voor Himmlers Hirn heißt Heydrich (Himmler’s brein heet Heydrich) , wat verwijst naar de invloed die ss-officier Reinhard Heydrich had op Holocaust-aanstichter Himmler. In deze dramatische film volgen we de Tsjechische soldaten Kubis en Gabcik, die in 1942 een moord beramen op deze genadeloze, fanatieke nazi.

Ondanks het dramatisch potentieel en de tragische aard van de feiten, maakt HHhH echter onvoldoende emotie los. De prent is weinig opzienbarend opgebouwd, nogal onpersoonlijk in beeld gezet en komt in zijn geheel vrij karakterloos over. De personages komen niet helemaal tot leven en de dramatische impact van hun acties weet de kijker te weinig te beroeren. Ook de wrede handelingen van de nazi's en ss'ers schokken amper.

Karakterloze historische reconstrucie van een moedige verzetsdaad

De degelijke cast is dan ook wat verspild aan deze routineuze prent, die slechts in de aangrijpende finale de kracht van de moed en zelfopoffering van de verzetsstrijders weet te belichten en ons met enige bitterheid laat beseffen hoe beperkt het effect van deze dappere daden uiteindelijk was. Het glorieuze gevoel dat Tarantino ons bezorgde toen hij in Inglourious Basterds tientallen nazi’s in een brandende bioscoop liet omkomen, is dus ver weg.

Deze Belgisch-Franse-Amerikaanse coproductie is als historische reconstructie al bij al degelijk genoeg voor een avondje film maar staat onvoldoende op eigen benen om lang bij te blijven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de