Coraline

Coraline is elf en woont in een groot huis in een verlaten dorp. Het meisje is er net komen wonen en probeert haar tijd in de eenzame omgeving zoveel mogelijk om te krijgen. Haar ouders zijn immers enkel bezig met het afwerken van een boek over tuinieren, hoewel ze aarde maar vies vinden. De rest van haar omgeving bestaat uit een onheilspellende kat, een lastig jongetje en enkele gekke buren. Dan ontdekt Coraline een geheime deur in de keuken, waarachter een tunnel naar een andere wereld ligt.

Daar zijn de mensen net niet helemaal dezelfde: moeder maakt de lekkerste maaltijden klaar, vader speelt liedjes voor haar. Het enige verschil lijkt in hun ogen te liggen, aangenaaide knopen in plaats van menselijke ogen. Wanneer Coraline haar plaats begint te vinden in een wereld waarin wensen waarheid zijn, worden de figuren steeds grimmiger en de omgeving steeds angstaanjagender.

Coraline is de nieuwste film van Henry Selick, die meer dan vijftien jaar geleden de wereld even deed stilstaan met The Nightmare Before Christmas, vaak toegeschreven aan Tim Burton. De film, gebaseerd op het gelijknamige boek van Neil Gaiman, is een combinatie van sprookje, horror en psychologie, zoals we die ook kennen uit de wereld van Tim Burton. Met diens Corpse Bride heeft Coraline ook zijn animatiestijl gemeen. Ook Selick gebruikt stop-motion claynimation om een fantastische wereld te scheppen, maar heeft die afgewerkt met digitale effecten. Het resultaat is een vloeiend bewegend universum met perfect afgewerkte details. Op die manier is het de antipode van de Waalse animatiefilm Panique au Village, die zijn ambachtelijke animatiestijl ostentatief tentoon spreidt. Alsof nog niet genoeg gegooid wordt met technische vooruitgang, wordt Coraline in cinema?s ook in 3D vertoond. Met een brilletje op de neus krijg je meteen een 360 graden-perspectief op Selicks "horrorfilm voor kinderen". Alleen went die extra dimensie nogal snel en belast het ongemerkt de hersenen.

De visuele stijl is en blijft de grote aantrekkingskracht van Coraline. Sommige passages bevatten bijna te veel om naar te kijken en de afgewerkte details laten zien dat de makers hun tijd genomen hebben om hun fantasie te laten werken. Het verhaal is jammer genoeg niet altijd even boeiend. Niet enkel haalt het gekende Alice in Wonderland-verhaaltje herinneringen boven aan tal van andere films, waaronder El Laberinto Del Fauno, het ritme is ook nogal traag.

Coraline is het mooie bewijs is dat nieuwe technologieën niet enkel holle instrumenten zijn om levensloos vertier te creëren (denk aan Beowulf), maar ook daadwerkelijk fantasie tot leven kan brengen op het witte doek.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de