Anomalisa is in wezen een film met poppen, die zich afspeelt op voornamelijk één locatie - een hotel - en gaat over een onstuimige nacht tussen twee personen. Maar deze setting wordt aangewend om universele thema’s aan te kaarten als eenzaamheid, verlangen, liefde en vooral de vraag te stellen welke betekenis wij als mens geven aan ons leven. 

Hoewel we Michael keuzes zien maken die in vraag kunnen worden gesteld, is hij vooral op zoek iemand die zijn leven betekenis kan geven. Voor hem lijkt dit Lisa te zijn, wiens stem anders klinkt dan die van de rest, zelfs letterlijk. Op Michael (David Thewlis) en Lisa (Jennifer Jason Leigh) na, wordt iedereen immers vertolkt door Tom Noonan. Hoewel dit initieel vreemd overkomt, besef je al snel dat het om meer gaat dan een spielerei van de makers.

Eigenlijk gaat Anomalisa vooral over het verlangen dat we bijna allemaal hebben om die ene ware te vinden, die ene persoon die anders is dan de rest. Maar ook de ontnuchtering die kan volgen wanneer dit niet zo blijkt te zijn. Op vele vlakken is dit dus een typisch Kaufmanverhaal, maar op enkele surrealistische momenten na blijft hij deze keer bijzonder braaf. Dit maakt Anomalisa toegankelijker dan zijn andere films zonder aan waarde in te boeten.

Voor de animatie werkte Kaufman samen met animator Duke Johnson. Zijn gedetailleerde stop-motion met een dromerig goudgeel keurenpalet is een streling voor het oog.  Bij momenten vergeet je zelfs dat je zit te kijken naar geanimeerde figuren, vaak ook omdat de scènes zo levensecht overkomen. Kijk maar naar de vrijscène die zoveel echter aanvoelt dan de typische Hollywoodvrijpartij. De keuze voor stop-motionanimatie was gedurfd, maar een normale speelfilm had waarschijnlijk nooit dezelfde gevoelens kunnen oproepen.