Aanrijding in Moscou

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u42 | 2008 | Release: 30 Januari 2008 | Land: België | Regie: Christophe Van Rompaey | Cast: Barbara Sarafian, Jurgen Delnaet, Johan Heldenbergh, Anemone Valcke, Sofia Ferri, Bob De Moor, Jits Van Belle

Het gaat goed met de Vlaamse film, zegt men. Zoals men het betaamt, heeft men zelden ongelijk. We kregen in 2007 internationale aandacht (Ben X), kassuccessen (Vermist) en een ongewoon goede film (Dagen Zonder Lief). We kregen een vinger, maar dit jaar grijpen we een arm. De hongerige Vlaming wordt in 2008 maar liefst vijftien nieuwe films van eigen bodem beloofd. Na Small Gods is er nu Aanrijding in Moscou. En kijk, het is opnieuw een fantastisch exemplaar.

Het mooie aan een nationale cinema is de mogelijkheid om een eigen cultuur op te bouwen en uit te stralen. Het is een schijnbare evidentie, die soms verloren dreigt te gaan onder films die meer weg hebben van Hollywood dan van wat anders, films als De Zaak Alzheimer en Vermist, waarbij de liefde voor de Amerikaanse genrefilm die voor het Vlaemsche land verdringt. Maar dan komt ook een film als Aanrijding in Moscou, die bewijst dat Vlaanderen nog niet verdrongen is.

Alles begint met het vermoeide, afgeleefde, triestige gezicht van de fantastische Barbara Sarafian, terwijl ze inkopen doet in de Colruyt (waar anders). Om haar zware leven nog eventjes erger te maken, rijdt ze op de parking tegen de vrachtwagen van camioneur Johnny (wie anders) aan. De blikschade is de katalysator van een bizarre romance. Een romance die je enkel op plaatsen vindt waar men bloedworst eet en pinten drinkt. Ja, dit is Vlaanderen. En specifieker, dit is Gent. De Gentse wijk Ledeberg is namelijk het decor voor de relatie die nooit perfect is, nooit allesoverheersend of los van praktische zaken, maar die een gloed van ware schoonheid voortbrengt.

De Gentse wijk Ledeberg is het decor voor een relatie die een gloed van ware schoonheid voortbrengt.

Maar schoonheid brengt schoonheidsfoutjes met zich mee: de iets te lange duur, enkele voorspelbare plotwendingen en de muziek met een ongepast hoog Amélie Poulain-gehalte vallen op. Maar met Aanrijding in Moscou is het zoals met de liefde: we vergeven de foutjes even snel als we ze opmerkten. Geen wonder dat Gent een hoofdrol speelt: net als de film is het kleiner en gevoeliger dan het zware geschut, maar onweerstaanbaar mooi.