Small Gods

Vlaamse filmmakers die zich graag fluks in zelfmedelijden wentelen en met de regelmaat van de klok lopen te zaniken dat er geen geld voorhanden is om hun ?ongetwijfeld geniale? ingevingen naar het witte doek te vertalen, moeten vanaf deze week vast en zeker naar Small Gods gaan kijken. De ambitieuze Griekse Belg Dimitri Karakatsanis was zo gebeten om gehoor te geven aan zijn artistieke impulsen, dat zelfs een hypotheek op het dak boven zijn hoofd moest bijdragen tot het vervolledigen van zijn budget, dat overigens nog steeds slechts één twintigste bedroeg van hetgeen een gesubsidieerde Vlaamse productie doorgaans weet los te weken.

In het brandpunt van zijn ?op zijn minst gezegd onconventionele? langspeeldebuut staat de introspectieve reis van Elena (enter Steffi Peeters, Karakatsanis? echtgenote), een neerslachtige vrouw, die bij een ondoordachte zelfmoordpoging haar zoontje verloor. Wanneer ze in het ziekenhuis herstelt van de klap, wordt ze meegenomen door David (Titus De Voogdt), een zonderlinge jonge snaak, die samen met haar een mystieke tocht aanvat in een gestolen mobilhome. Op weg naar hun ongedefinieerde bestemming worden ze vervoegd door Sara (Louiza Vande Woestyne), een getraumatiseerd meisje, dat minstens zo enigmatisch als haar metgezellen blijkt te zijn.

Het relaas van deze merkwaardige road trip wordt puzzelstukjesgewijs uit de doeken gedaan tijdens een verkennend gesprek tussen Elena en haar advocaat (Dirk Van Dijck). Die laatste, een schijnbaar gedesillusioneerde pleiter op retour, kan overigens net als de kijker niet meer doen dan gissen naar de drijfveren van de verwarde protagoniste, die in hele en halve waarheden lijkt te grossieren. De zwaarmoedigheid die uitgaat van de interactie tussen deze gebroken individuen wordt aandoenlijk weergegeven door Nicolas Karakatsanis ?broer van annex beloftevol beeldenstormer? die zijn personages dicht op de huid zit en in deze fase haast louter beroep doet op treffende choker close-ups en insert shots. Een onuitwisbare indruk laat hij echter vooral na met zijn knappe tegenbelichte relatieve focus-fotografie. Ondersteund door de heerlijk bevreemdende soundtrack van Millionaire-toetsenist Aldo Struyf, maken zijn korrelige telelenscomposities de tocht tot een soort intense koortsdroom.

Desalniettemin is het loftrompetgeschal aan het adres van het ijverige broederpaar niet eindeloos. Hoe langer de rit duurt, hoe vager de eindbestemming wordt en hoe meer het scenario wordt ondergedompeld in pseudo-transcendentaal gewauwel. Dat het verhaaltje in se weinig om het lijf heeft, draagt ertoe bij dat kijken naar Small Gods nog het best omschreven kan worden als een bezwerende, virulente trip. Wat het ook moge zijn, met hun strakke acteursregie, grandioze fotografie en oprechte zin om hun visie door te drijven, laten de Karakatsanissen een welgekomen frisse wind door het Vlaamse filmlandschap waaien.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de