9 Songs

Genre: Drama | Duur: 1u11 | 2004 | Release: 23 Maart 2005 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Michael Winterbottom | Cast: Margot Stilley, Kieran O'Brian

Van een regisseur als Michael Winterbottom weet je nooit wat te verwachten. De films die hij op zijn naam heeft staan zijn niet allemaal even goed, maar getuigen wel van veel creativiteit en stijl, en vormen samen een zéér gevarieerd lijstje (24 Hour Party People, The Claim, Jude, Wonderland, Code 46, Welcome to Sarajevo, I Want You). De man is stilaan op weg zijn stempel te drukken op de hedendaagse cinema, met nuchtere, realistische verhalen, vaak over sociale of politieke thema's.

Met zijn nieuwe film wilde de 43-jarige Brit in het voetspoor treden van enkele grootmeesters als Fellini en Kubrick, en een ernstige seksfilm draaien. In 9 Songs kijkt Matt terug op zijn kortstondige relatie met de 21-jarige Lisa. Het waren enkele maanden vol seks en muziek. Het koppel bezoekt doorheen de film dan ook 9 concerten (waaronder een klassiek van componist Michael Nyman, die voor deze film zelf de score van Wonderland recycleerde), en vrijt heel wat af. Tussendoor vinden enkele korte dialogen plaats.

Winterbottom brengt de seksuele relatie zo expliciet mogelijk in beeld, en dat impliceert een massa stijve lullen, opengesperde schaamlippen en penetraties. De acteurs doen het dus echt, voor de slechte verstaanders. De trend om porno en cinema te verenigen is al enkele jaren aan de gang (sinds het beruchte Baise-Moi) en leverde nog maar weinig memorabele cinema op, getuige Breillats Anatomie de l?enfer en werk van Chéreau, Clark, Gallo en anderen. Ook Winterbottom bereikt er eigenlijk niks mee. Hoe geil en erotisch het allemaal ook is, het stelt niks voor en leert ons weinig over de personages. Bovendien steken de minutenlange beelden van concerten en optredens (van Goldfrapp, Franz Fredinand, The Dandy Warhols, Black Rebel Motorcycle Club en een minimalistische Michael Nyman) zeer snel tegen. Gelukkig is het verhaal na 70 minuten al ten einde.

Enkel de scènes waarin Matt aan het werk is op Antarctica, trekken de aandacht en getuigen het sterkst van Winterbottom's visuele talent. Maar ook de rest van de film ziet er piekfijn uit, en de acteurs zetten bijzonder gedurfde prestaties neer. Voor de stijl dus nog één ster.