Code 46

Winterbottom, zowat de 'hardest working man' in de Europese 'movie business', heeft voor festivalfilm 9 songs een soort SF-liefdesverhaaltje gedraaid dat u -als u van Lost in Translation hield- zeker eens moet checken. We schrijven de nabije toekomst. 'Intuïtief onderzoeker' Robbins moet uitzoeken wie valse 'papellen' drukt. Dan hebben we het over een soort reispas waarmee je de grootstad binnenkomt. Het is niet het enige toekomstvocabularium dat wordt geïntroduceerd: in een wereld waar genetica onder staatscontrole staat, wordt een mix van Frans, Arabisch, Engels en 'new speak' gepraat. Er wordt ook gefeest: Morton (Minority Report) clubt bijzonder kijkwaardig. Ze schudt zich op de puike soundtrack van David Holmes onder blacklights van de wereld weg: een heel ander soort feest dan in Winterbottoms '24 hour party people', maar even overtuigend gebracht.

Met Code 46 zoals met Lost in Translation: dit is een kleinschalig liefdesverhaaltje waarbij sfeer(-beelden) en muziek veel belangrijker zijn dan al de rest. Waar Coppola's film flauwe humor in de mixer wierp, weet Winterbottom trefzeker een nabije toekomst te evoceren. De futuristische grootstadsbeelden zijn schitterend, zoals altijd bij de met handcamera's zwaaiende Macunian. Maar waar Coppola haar personages overtuigend deed twijfelen, zijn de minnaars hier minder intrigerend. Robbins en Morton zijn goed, niet super. Het spel met noties van predestinatie en lot lijkt bovendien wat richtingloos. "Have you ever lived outside? I was outside for ten years", klinkt de dialoog. Winterbottom zou er misschien goed aan doen voor een keertje één heel jaar uit te trekken om een film te draaien.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de