Glass

Genre: Thriller | Duur: 2u09 | 2019 | Release: 23 Januari 2019 | Land: VS | Regie: M. Night Shyamalan | Cast: Bruce Willis, Samuel L. Jackson, James McAvoy, Anya Taylor-Joy, Sarah Paulson, Spencer Treat Clark, Charlayne Woodard

In 2000 was M. Night Shyamalan één van de meest opwindende filmmakers, die met Unbreakable voor een wel heel meeslepende mysteriethriller zorgde. In 2016 krabbelde diezelfde Shyamalan recht na een reeks flops en liet hij met Split zien dat hij heel wat van zijn pluimen verloren was. Die twee uiteenlopende films, die op het einde van Split samen bleken te komen, krijgen nu een gemeenschappelijk vervolg. Glass is een amusante sequel die echter slechts gedeeltelijk slaagt in zijn streven het superheldenepos opnieuw uit te vinden. 

Shyamalan's ambitie is bewonderenswaardig: een intussen behoorlijk afgezaagd genre - de superheldenfilm - volledig deconstrueren en een nieuw, mythologisch universum creëren waarin komaf wordt gemaakt met de archetypische bovenmenselijke redder en zijn kwaadwillige nemesis. Dat doet hij enerzijds met de sérieux van een stripfanaat, waarbij de personages nadrukkelijk gegrond zijn in de werkelijkheid, en daarnaast met de verbetenheid van een scenarist die overtuigd is van zijn genialiteit. Zo kennen we onze Shyamalan.

Maar net als in veel van zijn vorige producties als The Sixth Sense en Unbreakable en zelfs de minder enthousiast onthaalde The Village, Signs en Lady in the Water, weet de cineast hoe je een moderne mythe tot stand laat komen. De meester van de stadsfabel zet zijn verhaalelementen overdacht uit, weet de kijker haast echt onverklaarbare zaken wijs te maken en blijft wijselijk weg van de alledaagsheid die pakweg een Captain America of Iron Man tussen de krachtmetingen door tentoonspreidt. Hij weet dat als gewoonlijk ook prikkelend in beeld te zetten. 

Zo groeit dus op best entertainende en meeslepende wijze de confrontatie tussen David Dunn, de vigilante in regencape uit Unbreakable en Kevin Wendell Crumb, de schizofrene maniak uit Split. De sinistere Meneer Glass, de breekbare man die doorheen de jaren zijn theorie tracht te staven dat stripverhalen niet fictief zijn en superhelden bestaan, orchestreert met duivels genoegen.

Echte opwinding blijft in dit spektakel wat achterwege - de wendingen en onthullingen zijn nooit écht bijzonder - maar met deze slechts half gelukte heruitvinding van het genre herinnert Shyamalan ons er wel aan hoe ongelooflijk vervelend al die Marvel- en DC Comicverfilmingen wel geworden zijn. Hoewel ook deze prent weer lauw onthaald werd, houdt ons geloof stand dat Shyamalan het nog in zich heeft. Het probleem is wellicht dat niemand dat meer gelooft dan hij zelf en ook Glass gebukt gaat onder pretentie. Niettemin: graag nog een sequel!