Unsane

Hoewel niet elk van zijn films even interessant is, was het toch fijn te horen dat Steven Soderbergh zijn slechts kort tevoren aangekondigde pensioen als filmmaker in 2017 alweer voor bekeken hield en weer aan de slag ging. Er zijn namelijk maar weinig regisseurs die zelf zo overduidelijke filmfans zijn en bij wie het filmplezier van het scherm spat. Na het amusante Logan Lucky waagt Soderbergh zich nu aan de macabere thriller Unsane en opnieuw is dit uiterst genietbare, lichtjes pulpy cinema waar het cinema-enthousiasme van afdruipt.

Unsane werd in amper 12 dagen opgenomen, met een iPhone dan nog wel. Dit is dan ook vrij goedkoop, recht-door-zee entertainment dat niettemin een beeldtaal hanteert die schitterend aansluit bij het thema van paranoia en weerloosheid. De gangen van het psychiatrisch ziekenhuis waar de wat onstabiele Sawyer zich heeft laten opnemen, ogen benauwend en groezelig. De makkelijk hanteerbare camera weet de extreme emoties die de personages overvallen, goed te vatten en als kijker voel je je al snel zelf haast opgesloten. Het probleem van Sawyer is echter niet alleen dat ze niet zomaar wegraakt uit de instelling - de angstaanjagende procedure die haar daar bracht, blijkt dan nog eens gebaseerd op werkelijk bestaande overeenkomsten tussen ziekenhuizen en verzekeringsmaatschappijen - , ze treft onder het personeel ook haar stalker aan, die haar jarenlang geteisterd heeft.

Uiteraard maken de scenaristen dankbaar gebruik van de voorspelbare bedenkingen van de kijker. Sawyer zou niet de eerste protagoniste zijn die gewoon écht gek blijkt. Niettemin onderga je eerst de haast verstikkende opeenvolging van feiten die Sawyer doen beseffen dat ze simpelweg niet naar buiten mag, om dan helemaal in paniek te slaan wanneer dan ook nog eens een misselijkmakend geschifte stalker zijn intrede doet.

Unsane speelt prachtig met de conventies van het genre, al is het evenwicht soms wankel tussen een trashy B-film die naar de soms vergezochte thrillers uit de jaren '80 en '90 refereert en een actuele, indringende psychohorrorprent die vraagtekens plaatst bij het gezondheidsbeleid in de VS. Niettemin is dit enorm spannend, intens popcornvoer.

Heerlijk intense pulpy psychohorror-thriller

Claire Foy is goed op dreef, wat we al zagen aankomen. Het succes van de meer dan uitstekende televisiereeks The Crown heeft tot mooie rollen geleid in First Man, Breathe en The Girl in the Spider's Web. Hoewel Sawyer niet over de hele lijn als sympathiek kan beschouwd worden, raken we enorm begaan met haar lot. Foy vindt een juiste toon om de vertolking niet te laten ontsporen.

Dat Soderbergh met zo'n schijnbaar gemak een smakelijk stukje cinema bereidt, zonder veel middelen of tijd, toont aan hoezeer de man het vak in de vingers heeft. Dan moet dat toch lukken om nog eens echt een memorabele film te maken alsThe Limey of Traffic? We duimen alvast voor The Laundromat, waarin Soderbergh niemand minder dan Meryl Streep en Gary Oldman zal regisseren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de