Jurassic World: Fallen Kingdom

Welke kant kan je na vier films nog uit met op de mensheid losgelaten dinosauriërs? Geen, zo blijkt uit Jurassic World: Fallen Kingdom. Het amper levensvatbare scenario waar de sequel op Jurassic World mee aan de slag moet is zo pover, armtierig en onnozel dat we ons op meer dan één moment in een vergezocht Jommekesverhaal waanden. Dankzij regisseur Bayona valt er echter ook een aanvaardbare dosis spanning en spektakel te bespeuren.

In een filmreeks die er op zijn beste moment – en dat was, alles welbeschouwd enkel de originele Jurassic Park – in slaagde met enig wetenschappelijke mumbojumbo een sausje geloofwaardigheid over de nonsens te gieten, is het van groot belang de onwaarschijnlijkheden voldoende te integreren in een min of meer aannemelijk verhaal. De makers van Jurassic World: Fallen Kingdom zien dat anders: bij gebrek aan fatsoenlijke plot werd beslist de acties elkaar in een razend tempo te laten opvolgen, waarbij het vertrouwde decor – Isla Nublar – verlaten wordt voor je Tyrannosaures Rex kan zeggen en de prehistorische wezens terechtkomen op het landgoed van multimiljonair Lockwood. Laat die nu toevallig in een haast spookachtig kasteel wonen waar de cineast achter het macabere El Orfanato gulzig zijn ding mee doet.

Reken dus maar niet op veel verklaringen, consequente gedragingen van uitgediepte personages of zelfs maar subtiel opgebouwde dramatiek. De boel raast voort, kwiek maar bijzonder ridicuul, entertainend maar zo leeg als maar kan. Zo kregen we zelfs de indruk dat dit hele opgeblazen avontuur zich op één dag afspeelt.

De beestenboel komt weliswaar opnieuw met grandioze cgi tot stand, en op enkele momenten zit je echt wel op het puntje van je stoel, maar dit is echt wel enorm futiel popcornvoer. Bayona, die zijn bekroonde en indrukwekkende debuut liet opvolgen door de middelmatige melodrama’s The Impossible en A Monster Calls, is zijn gotisch touch gelukkig niet helemaal kwijt en amuseert ons nog enigszins door zijn ijle personages van hot naar her te laten rennen in het statige, elegante gebouw dat tijdens een nachtelijke regenbui nog aan mystiek wint. Niettemin wordt er iets te vaak op gruwel bespaard door personages buitend beeld verorberd te laten worden en de angst van de protagonisten niet al te voelbaar te laten maken. Er kijkt ook een jong publiek mee, immers.

Even kwiek en entertainend als ridicuul en potsierlijk

Die ene ster verdient Jurassic World: Fallen Kingdom dus nog héél nipt omdat de prent er wonderbaarlijk in slaagt ondanks zijn overduidelijke gebrek aan narratief fundament en interne logica en zijn overdaad aan cartooneske figuren en potsierlijke plotelementen twee uur lang geweldig escapisme te bieden. Nog een sequel hoeft echt niet, maar daarvoor worden op het einde helaas iets te flagrante lijnen uitgezet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de