Jurassic Park

Genre: avonturenfilm | Duur: 2u07 | Release: 1 Januari 1993 | Land: VS | Regie: Steven Spielberg | Cast: Wayne Knight, Jeff Goldblum, Richard Attenborough, Samuel L. Jackson, Laura Dern, Sam Neill, Joe Mazzello

Zeg nu eens eerlijk, wie fantaseerde er als kind nu niet van hoe het zou zijn om tussen uitgestorven giganten te vertoeven? Steven Spielberg al zeker wel, want toen hij Michael Crichton's Jurassic Park onder zijn neus geduwd kreeg, restte hem geen twijfel dat hij dit boek moest verfilmen.

Ook de rijke John Hammond - een voortreffelijke vertolking van de charismatische Richard Attenborough - verwezenlijkt zijn jongensdroom door op een onbewoond eiland dinosaurussen te klonen en ze meteen in een prehistorisch attractiepark neer te poten. Hij nodigt een koppel paleontologen,een zelfingenomen chaostheorist en een gehaaide advocaat uit. Bij aankomst zijn ze meteen overweldigd maar hun scepticisme groeit al snel wanneer de kinderziektes de pret bederven. Zo worden de bezoekers spek voor de bek als ook de elektrische beveiliging het laat afweten. 

De personages zijn misschien niet bijzonder uitgewerkt maar op subtiele wijze is het conflict toch aanwezig. Zo wil de paleontoloog Alan Grant liever kinderloos blijven terwijl hij uiteindelijk genoodzaakt is om Hammond's kleinkinderen in veiligheid te brengen. De personages - overtuigend vormgegeven door de prima cast - praten geregeld door elkaar waardoor Spielberg verschillende dialoogscènes organisch weet te ensceneren. De film wordt eveneens op de juiste momenten voorzien van geslaagde humor ("if you gotta go, you gotta go", horen we Jeff Goldblum droog mompelen wanneer iemand uit paniek het sanitair invlucht).

De echte sterren van Jurassic Park zijn uiteraard de tot leven gewekte dino's. Het sterke is dat Spielberg ze hier als dieren met elk een eigen instinct afschildert in tegenstelling tot de monsters die we voordien altijd te zien kregen in films zoals King Kong. Ook visualiseert  de regisseur de prehistorische dieren met oog voor realisme. Deze film betekende een nieuwe doorbraak in computeranimatie en ook de robots die bij de opnames gebruikt werden waren indertijd van een ongezien hoog niveau. Het resultaat is dat bepaalde effecten ook tot op heden verbazend goed standhouden.

Wat deze film nog het meest bijzonder maakt zijn de meesterlijke handelsmerken waarvoor Spielberg zo bekend staat. Typerend zijn de flares in beeld, personages die verbaasd naar iets buiten beeld kijken, en het gebruik van John Williams' memorabele muziekscore. Maar de regisseur weet ook doeltreffend de spanning op te bouwen. De rimpelingen in het glas water bij elke voetstap waarmee de t-rex zijn entree maakt is daar wellicht het beste voorbeeld van. Wanneer die t-rex er uiteindelijk is, zal het innerlijk kind in u ongetwijfeld grijnzen of beven. Dat Spielberg bij enkele actiescènes geen muziek gebruikt, werkt zeer effectief. Het is niet voor niets dat deze film bij het palmares van de filmmaker hoort.