Insurgent

De eerste film in de Divergentreeks wist ons zeker te bekoren, al was een vergelijking met The Hunger Games onvermijdelijk en wist de film niet boven het genre uit te komen. Deze tweede aflevering heeft jammer genoeg al veel minder om het lijf. De routineuze regie van de immer teleurstellende Robert Schwentke (Flightplan, RED, R.I.P.D.) reduceert de film tot eenheidsworst en de plot blijkt al stukken minder geïnteresseerd te zijn in de personages.

Uit de vorige film onthielden we vooral dat de heldin Tris het niet al te best kon vinden met machthebber Jeanine – wat een catfight! Nu blijkt echter dat onze antagoniste de afwijkende krachten van Tris net nodig heeft om een vreemd artefact te openen. De verschillende facties weten intussen elkaar te benaderen om samen in opstand te komen.

Ook dit tweede deel ondergaat helaas de vergelijking met de veel succesvollere Hunger Games. Waar die vanaf de tweede prent steeds grimmiger en beter werden, lijkt Insurgent eigenlijk al geen moeite meer te doen ons te verrassen. We krijgen dus een afgeborstelde en berekend geschipper tussen actie en avontuur, gekruid met wat fletse romantiek. In de voorgaande prent knetterde het nochtans behoorlijk tussen Tris en Four.

Insurgent snelt slordig naar zijn finale, intussen steeds meer personages verwaarlozend of tot puur functioneel reducerend.

Insurgent snelt slordig naar zijn finale, intussen steeds meer personages verwaarlozend of tot puur functioneel reducerend. De geloofwaardigheid van Peter (Miles Teller) wordt alleszins opgeofferd. Naomi Watts is een welkome toevoeging, maar haar rol is voorspelbaar.

Dat er nog twee films in de pijplijn zitten, vinden we ineens een vermoeiend vooruitzicht. Insurgent is dan toch een iets te plat, overgeproduceerd product, leuk amusement voor de weinig kritische tiener maar verder betekenisloos.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de