The Hunger Games: Catching Fire

Het langverwachte vervolg van het best te pruimen The Hunger Games vangt aan met de zegetocht van het koppel Katniss en Peeta doorheen het dystopische land Panem, nadat ze samen de 74^e spelen wonnen. Beiden zijn getraumatiseerd en trachten de wereld en zichzelf er daarnaast van overtuigen dat er sprake is van romantiek tussen hen. De moed zinkt het sombere koppel echter helemaal in de schoenen wanneer de president, vermoedend dat de rebelse Katniss wel eens het kruit aan de lont van een opstand zou kunnen zijn, aankondigt dat de 75^e spelen – de Kwartskwelling – zullen gespeeld worden tussen gewezen winnaars.

Met deze evenwichtige combinatie van spanning, avontuur, romantiek en maatschappijkritiek weet deze sequel zowat hetzelfde effect te bereiken als zijn voorganger. Er is opnieuw wat drama en tragiek, - nergens echt indringend maar wel geloofwaardig gebracht -, er zijn enkel benauwende en avontuurlijke actietaferelen en tenslotte weet het omkaderende verhaaltje net voldoende het young-adultniveau van het bronmateriaal te overstijgen. Dit is alleszins stukken degelijker filmvoer dan de Twilightserie.

Veel actrices van Jennifer Lawrence's generatie zouden de rol van Katniss aankunnen maar haar invulling van deze tegendraadse heldin mag er zijn. Toch speelt de pittige Jena Malone als de flamboyante Johanna haar bijna naar huis. En hoe verrassend om de wat uitgerangeerde Amanda Plummer is een blockbuster te zien. Zo laten een aantal leden uit de bonte cast hun personage het puur functionele overstijgen. Philip Seymour Hoffman speelt spelmaker Plutarch Heavensbee echter op automatische piloot en het best amusante pruiken/baarden/brillen-gedoe was blijkbaar ook al niet aan hem besteed.

De lange duur vanThe Hunger Games: Catching Fire blijkt nodig - er moet wel érg veel verteld worden. Daardoor blijft het allemaal vrij oppervlakkig. Ook irriteert de schroom van de op puberzakgeld beluste makers. Doodgaan doe je buiten beeld en zelfs een mond-op-mondreddingsactie wordt kuis geweerd.

Wanneer je dan ook nog eens met de neus op het feit gedrukt wordt dat het einde van dit relaas nog enkele jaren op zich zal laten wachten en we onszelf volgend jaar toch weer zien aanschuiven voor deel drie, voel je het commerciële mechanisme natuurlijk wel zijn werk doen.

Ondaks de wat platte opzet is dit toch aanvaardbaar vertier dat omwille van zijn kleurrijke personages, een occasionele inventiviteit en al bij al spectaculaire verhaal voldoeninggevend popcornvoer mag genoemd worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de