Flightplan

Openen met een close van een Jodie Foster in de knel werkt altijd. Hebt u het wat bijgehouden, de jaren sinds The Silence of the Lambs? Contact, Panic Room: wat zou het straffe camerawerk baten zonder dichte opnamen van Jodies vaak al te gepannen gelaat? Toch blijven Jodie-fans alweer een hele tijd op hun honger zitten. Haar laatste verschrikkelijke film, Anna and the King, ligt nog vers in het geheugen. De laatste keer smullen was Un Long Dimanche de Fiançailles, waarin ze vlekkeloos Frans sprak maar slechts een miezerige vijftien minuten te zien was. Miljaar! Dit maar om duidelijk te maken: we waren nog wel eens toe aan een Fosterfilm. En met ons zo nog wel een pak mensen, redeneerde de distributeur duidelijk. Want het als vanouds gespannen gezicht van de dame in kwestie staat trambreed op de affiches die deze vliegtuigthriller dus bijzonder effectief aanprijzen.

En je krijgt ook waar je voor komt. Zéker in de aan Birth herinnerende proloog. In een stijlvol gefilmde, soms verwarrende reeks expositiescènes zien Foster panikeren terwijl ze bij een lijkkist staat; haar man knuffelt, haar verwarde dochtertje troost en elke potentiële indringer met die intelligente ogen wegbliksemt. Al vlug wordt duidelijk dat manlief dood is, en dat Jodie met haar dochter het vliegtuig van Berlijn naar de States moet nemen voor de begrafenis. Niet onbelangrijk detail: zij heeft als ingenieur het nagelnieuwe toestel zelf ontworpen. Daarom komt ze als allereerste met haar dochtertje het vliegtuig op. Terwijl de andere passagiers hun stoelen luidruchtig bezetten, vallen de dames samen in slaap. Maar als Jodie wakker wordt, is het kind weg. Wat volgt, is een intrigerende zoektocht: waar is het dochtertje naartoe, wie wil hen kwaad berokkenen en hoe krijgt Jodie haar kind terug?

Suspensvolle vliegtuigthriller waarover je best niet te lang nadenkt

Al vlug duim je voor Jodie, die in haar typsich verbeten stijl tegen het vliegtuigpersoneel, een air marshall en de andere passagiers moet opboksen. Dat doet ze natuurlijk schitterend, en de spanning stijgt navenant. De bulk van de film staat knap in beeld en is even suspensevol opgebouwd als die andere recente vliegtuigthriller (Red Eye). Entertainend is de prent grotendeels dus absoluut. Tegelijk ontbreekt elke vorm van geloofwaardigheid, om redenen die we hier niet gaan opsommen om uw kijkplezier niet te vergallen - tenslotte is dit nog eens een grote film met Jodie! Op het eind wordt het pas helemaal klef: stemmen waarop niet eens gezichten worden geplakt, declameren frasen als "she never gave up". De overnadrukkelijke muziek van James Titanic Horner doet ook al geen wonderen voor de kleffe nasmaak. Jammer van het sterke acteerwerk van Jodie. Toch maar eens een career coach aanschaffen!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de