Mistress America

Genre: Komedie | Duur: 1u24 | 2015 | Release: 0 - | Land: VS | Regie: Noah Baumbach | Cast: Greta Gerwig, Lola Kirke, Matthew Shear, Michael Chernus, Heather Lind, Cindy Cheung

Fijn! Noah Baumbach is aan zijn vierde film in vijf jaar tijd toe. De cineast van The Squid and the Whale en Greenberg weet slechts beperkt zijn afgebakende terrein van de melancholische independent film te verlaten, maar weet telkens met veel voeling personages te vatten die zich niet helemaal thuis voelen in tijd of ruimte. Zijn films zijn vaak grappig, droefgeestig en cynisch tegelijk, wat ook van Mistress America kan gezegd worden.

Net als bij Frances Ha is Baumbach’s muze Greta Gerwig, die mee het scenario schreef, het sprankelende middelpunt. In deze ensemblefilm – met een cast vol onbekende acteurs – speelt ze de aanstaande stiefzus van literatuurstudente Tracy, die haar bewondert omwille van haar gedrevenheid, veelzijdigheid en goeie smaak, maar die haar ook niet helemaal geloofwaardig vindt.

Het lichtvoetige drama over twee min-of-meer-zussen speelt zich aanvankelijk af op het terrein waar Girls en Woody Allen samenkomen. De combinatie van scherpe observaties, neurotische figuren, spitante opmerkingen en weemoed leidt nadien echter tot een heerlijk drukke hedendaagse screwball comedy.

De continu aangevoerde rist nevenpersonages bieden daarbij vooral kleur en afwisseling, maar in se draait de prent toch om de twee meisjes, die zichzelf op grappige wijze analyseren – al worstelen ze eigenlijk vooral met luxeproblemen. Gerwig steelt de show, maar Lola Kirke houdt de kijker mee op de grond: we mogen ambitieus zijn maar zonder onszelf iets wijs te maken. De bezwerende elektropop die het gekibbel ondersteunt, creëert haast een extra emotionele dimensie  - die New Orderbaseline!  - waardoor Mistress America ook een zekere gevoeligheid uitstraalt en finaal niet enkel bijblijft vanwege de humor.

Dat Baumbach zichzelf weinig vernieuwt, blijkt des te meer door de snelle opeenvolging van films. Mistress America voegt zeker na Frances Ha en While We’re Young weinig toe aan zijn oeuvre. Maar als de cineast de komende jaren nog meer van dit soort genietbare films maakt, hoor je ons daar eigenlijk ook niet over klagen.