Greenberg

Wij willen fan zijn van Noah Baumbach. Wij wilden zijn debuut The Squid and the Whale goed vinden, maar het echtscheidingsdrama liet ons onberoerd achter; wij wilden Margot at the Wedding fantastisch vinden, maar het hoopje zeurende personages verhinderden dat. Net zozeer wilden wij een meesterwerk in zijn nieuwste film Greenberg zien, maar opnieuw slaagden we daarin niet.

Centraal in Greenberg staat Roger Greenberg, een timmerman en ex-muzikant die zijn thuis in New York een paar weken inruilt voor een vakantie in het lege huis van zijn broer. De twee broers zijn elkaars tegengestelden: Philip is rijk, heeft een familie en lijkt het leven stevig in de teugels te hebben; Roger komt net uit psychiatrie, heeft carrière noch familie en is de richting in zijn leven verloren. Tijdens zijn verblijf in de villa ontmoet Greenberg Florence, de 25-jarige huismeid die ongezonde relaties lijkt aan te trekken. De twee beginnen een halfslachtige relatie, die vooral gebaseerd lijkt op eenzaamheid, complementaire frustraties en gebrek aan beter.

Ook wij geloven dat liefde niet altijd puur is, oprecht en verstoken van egoïsme. Baumbach laat dat in Greenberg onverkleurd zien. Zelden zagen we zo weinig romantiek in een film die over liefde - of iets dat erop lijkt - gaat. We zien twee eenzame, inconsequente en misschien zelfs domme mensen die elkaar aantrekken, vermoedelijk om verkeerde redenen, en elkaar opnieuw afstoten, waarschijnlijk om de juiste redenen. Greenberg, op zich goed vertolkt door een ongewone Ben Stiller, is egocentrisch, ontremd en onhandig; Florence, de nog onbekende Greta Gerwig, is lief en vol goede bedoelingen, maar heeft geen ruggengraat. Baumbach lijkt negativiteit met diepgang te verwarren; wij hadden wat meer nuance willen zien, meer liefde, al is het op de meest onverwachte plaatsen.

We appreciëren Baumbachs engagement om een antithese te maken op de Amerikaanse romantische komedie.

Desalniettemin appreciëren we Baumbachs engagement om een antithese te maken op de Amerikaanse romantische komedie. Hij lijkt zo goed als alle verlangens uit de personages te zuigen, alle herkenningspunten voor de kijker op te blazen en dramatische verhaalwendingen droog te leggen. Daardoor weigerde ons hart echter, net zoals in Baumbachs vorige films, mee te kloppen - enkel op het einde hoorden we een verre hartslag. Het deed ons denken aan de gouden regel dat je geen vervelende film moet maken om verveling te tonen; je moet geen irritante film maken om irritante personages te tonen. En Greenberg is net iets te irritant, zowel het personage als helaas ook de film.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de