The Hurt Locker

De voorbije jaren werden we meermaals getrakteerd op verschillende visies op Amerika's War on Terror: pamfletten over de trauma's van soldaten (In the Valley Of Elah, Stop-Loss), gortdroge moraallessen over het Amerikaanse oorlogsbeleid (Lions for Lambs, Rendition) of kritische bevragingen over de rol van de media in het hele oorlogsgebeuren (Brian De Palma's Redacted).
Voor enige polemiek moet je niet bij Kathryn Bigelow aankloppen, want haar jongste prent, de oorlogsthriller The Hurt Locker, is een zinderende actiefilm die ervoor zorgt dat de adrenaline door je aders giert, een splinterbom van een film die je regelrecht in de Iraakse combat zone dropt om je er pas na 120 hondsdolle minuten weer uit te halen. Zonder daarbij een moraliserend vingertje op te steken.

Voor één keer bekijken we niet de oorlog, maar beleven we die ook zelf, alsof de brokstukken ons in duizelingwekkende snelheid om de oren vliegen. Regisseur Bigelow, die eerder tekende voor andere stoere jongensavonturen (de onderschatte dystopische thriller Strange Days, de adrenaline-pil Point-Break) kwijt zich feilloos van haar taak om de oorlog voelbaar te maken.

We bewegen ons door oorlogszone in het kielzog van drie onverschrokken G.I. JOE's: de ietwat gereserveerde Sgt. Eldridge, de beredeneerde Sgt. JT Sanborn en Sgt. William James, een alfamannetje voor wie de geur van kruit, verderf, angstzweet en adrenaline als een verslavende drug werkt. Het haast documentaire camerawerk van Barry Ackroyd (sinds United 93 een specialist inzake estetische handcam) stuwt ons langs oorlogsgebied alsof het een labyrint is waar het angstzweet van de muren rolt. Het strakke montageritme - het gemiddelde shot duurt niet langer dan 3 seconden - zorgt dat de spanning in plakjes te snijden is en de acteerprestaties van Geraghty, Mackie en Renner zitten er pal op. Het zou ons zelfs niet verbazen mocht The Hurt Locker hun carrières een stevig zetje geven.

Een splinterbom van een film die je regelrecht in de Iraakse combat zone dropt om je er pas na 120 hondsdolle minuten weer uit te halen

Bigelows standpunt inzake de Iraakse invasie, komen we niet te weten; de cineaste gaat voor een onvervalste suspensefilm -eentje die zich nu toevallig op het oorlogsslagveld afspeelt - en dat is misschien geen helaas (verwacht u dus niet aan de demagogische huichelaarij uit Haggis' In The Valley of Elah). Bigelow heeft een actieprent afgeleverd die knettert van begin tot eind. Drie....twee...één: u had al onderweg moeten zijn.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de