Rendition

Altijd meegenomen: een film die u een cinematografische ervaring van heb-ik-jou-daar bezorgt, maar tezelfdertijd haarfijn enkele minder frisse praktijken uit dit Ondermaans bestaan ontleedt. Rendition, over de illegale folterpraktijken van het Amerikaanse CIA, is zo'n prent: zuigt je met haar fascinerende thematiek vanaf de eerste minuut mee tot op het puntje van je stoel maar heeft tegelijkertijd een spanningsboog om u tegen te zeggen. Of hoe een spannende film meer zeggingskracht heeft dan duizend gortdroge journaalbeelden.

Wanneer in een Afrikaans land een bomaanslag op de lokale politiechef maar ook op een belangrijke CIA-analist gebeurt, leiden alle sporen van de Amerikaanse inlichtingendiensten naar de in Egypte geboren, maar op zijn twintigste naar Amerika uitgeweken Anwar El-Ibrahimi. Die keert net met een lijnvlucht terug naar Amerika, naar zijn Amerikaanse vrouw en kind. Buiten de waard gerekend: de CIA schrapt Ibrahimi doodleuk van de passagierslijst en onderwerpt hem, zonder enige juridische grond, aan een foltercampagne. Ibrahimi's vrouw laat het hier niet bij en stekt senator Whitman, verantwoordelijk voor het CIA-beleid, enkele ernstige vragen. Inmiddels begint Douglas Freeman, de CIA-verbindingsofficier die verantwoordelijk is voor Ibrahimi's ondervraging, steeds meer last van zijn geweten te krijgen. Maar is Ibrahimi echt onschuldig? En zullen de bomaanslagen nu eindelijk stoppen?

Deze film had langer gemogen, denk je meteen bij de aftiteling. Al was het maar omdat hij zulke interessante personages herbergt. Deze versie haspelt bijvoorbeeld de morele twist die agent Freeman, hier vakkundig neergezet door Jake Gyllenhaal, doormaakt, te snel af. Ook Meryl Streep had, ondanks een fantastische prestatie, meer ademruimte mogen en moeten krijgen. Alleen al het feit dat je onmiddellijk denkt aan haar personage in The Manchurian Candidate bewijst dat haar rol van meedogenloze senator wel degelijk werkt. Enig minpuntje bij de acteurs vormt misschien Reese Witherspoon. De Oscarwinnares haalt, in tegenstelling tot in Walk The Line, niet het onderste uit de kan, wat enigszins contrasteert met de wanhoop van hoofdrolspeler Omar Metwally.

Deze spannende film zuigt je op als drijfzand van een goed jaar.

Maar met enkel fantastische acteurs kom je er natuurlijk niet. In Rendition versmelten plot en thema zich echter met secondenlijm zodanig tot een gigantische brok spanning, dat de film je als toeschouwer allengs, als drijfzand van een goed jaar, opzuigt. Je bent dus mee met de wanhoop van mevrouw Ibrahimi, je proeft de ethische dilemma's van Douglas Freeman als een zuurtje op je mond. Nog wurgender: de bijeenkomsten van de zelfmoordterroristen waarbij wordt opgeroepen tot de jihad. Waarom dan geen drie sterren? Omdat, beste lezer, regisseur Gavin Hood bij de ontknoping dan toch niet voluit durft te gaan. Als hij zelfs maar gewoon gesuggereerd had dat de CIA boter op het hoofd had, spraken wij zonder aarzelen van een prachtfilm. Toch gingen wij ook nu met een ietwat wrang gevoel huiswaarts, ongemakkelijk die ene agent passerend. En ondertussen maar gefascineerd blijven kijken naar de man zijn dienstwapen.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de