Juno

Tiener raakt zwanger en besluit baby af te staan voor adoptie. Ziedaar de ietwat banale pitch van wat misschien de meest verrassende en inventiefste indiehit sinds jaren zou kunnen zijn. De synopsis had op een terecht overtuigde njet van menig producenten kunnen stuitten, maar dankzij het originele scenario van Diablo Cody, de trefzekere regie van Jason Reitman en de uitmuntende vertolking van Ellen Page is Juno een sprankelende en verrassende prent geworden.

Net als die andere zwangerschapskomedie Knocked Up begint Juno als een doodgewone komedie over verweesde tieners om daarna gaandeweg te ontbolsteren tot een oprechte en hartverwarmende feelgoodfilm. Juno MacGuff is 16, bijdehand en raakt ongewenst zwanger van een schoolkameraad, de ietwat sullige Paulie Bleeker (Michael Cera, uit de geweldige tv-serie Arrested Development). Ze krijgt het niet over haar hart om het resultaat van hun minnespel te aborteren en besluit om samen met haar beste vriendin Leah op zoek te gaan naar een koppel ideale adoptieouders. Die lijkt ze gevonden te hebben in Vanessa en Mark , een kersvers getrouwd koppel met een vurige kinderwens. Hun huwelijksgeluk is nog pril , maar de eerste scheuren beginnen zich reeds te vertonen en Juno wordt opgezadeld met enkele morele issues.

Dat de film alom gelauwerd wordt heeft vooreerst te maken met het persona van zijn scenariste. Diablo Cody, de nieuwe chou van de Amerikaanse scenaristengilde, werkte in een vorig leven als stripteasedanseres, schreef haar beslommeringen neer in een blog die ze betitelde als The Pussy Ranch en maakte mannen het hoofd dol als telefoniste van een sekslijn. Het is betreurenswaardig dat de aandacht rond Cody's persoon misschien de aandacht afleidt van haar capaciteiten als scenariste: met Juno weet ze immers op treffende wijze de leefwereld van haar protagonisten te schetsen en slaagt ze er in om originele en sympathieke personages te creëren. Zo is Juno zonder twijfel het meest sympathieke personage dat u dit jaar zult aantreffen op het witte doek. Met haar radde tong en haar sarcastische opmerkingen is ze bovendien vrij universeel en herkenbaar, waardoor we als kijker niet anders kunnen dan meevoelen met Juno's negen maanden durende lijdensweg. Bovendien bevat het scenario zoveel grappige en scherpe oneliners dat je er een volledige scheurkalender mee kunt vullen.

Maar hoe briljant het scherpe scenario van Cody ook mag zijn, de grootste revelatie van deze prent luistert naar de naam Ellen Page. Met haar rol als sarcastische tiener bevestigt ze wat we al sinds Hard Candy vermoed hadden: Ellen Page is een rastalent. Ze zet Juno neer als een eigenwijze tiener, maar tegelijkertijd als een breekbaar meisje dat op zoek is naar begrip en affectie. Een Oscarnominatie is het bewijs dat onze profetische woorden niet uit de lucht gegrepen zijn. Bovendien wordt Page omringd door een kransje acteurs dat het beste van hun kunnen etaleren. Onze favoriete bijrolacteur J.K. Simmons (de redacteur van The Daily Buggle in de Spider-man trilogie) is aandoenlijk als de bezorgde vader, terwijl Jason Bateman en Jennifer Garner voor uitstekend weerwerk bieden als het misschien toch niet zo ideale adoptiekoppel.

Juno is zonder twijfel het meest sympathieke personage dat u dit jaar zult aantreffen op het witte doek.

Wat gemakkelijk kon uitdraaien op een belegen tienerkomedie met prekerig einde wordt onder regie van Jason Reitman een kijkervaring vol verrassingen en slimme vondsten. Net als in zijn debuut Thank You For Smoking is Reitman niet zuinig met sarcasme, zonder dat de sfeer te grimmig wordt. Zoals het de meeste quirky indies betaamt (zie ook Garden State, Thumbsucker en Little Miss Sunshine) kan ook Juno rekenen op een pracht van een soundtrack: The Kinks, Buddy Holly en Sonic Youth omlijst door de vocalen van Kimya Dawson, nu al de soundtrack van het jaar!

Rest ons enkel nog het advies om vooral niet te laat de zaal binnen te strompelen, want anders mist u een van de mooiste begingenerieken sinds jaren!

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de