Hard Candy

In een zorgeloos verleden was er om een of andere reden een feestje, maar besloot ik, daar het aanvangsuur nog veraf was, mij eerst te laten onderdompelen in The War Zone, het regiedebuut van Tim Roth dat haast louter op loftrompetten was onthaald. Het oogde hard -incest in een plattelandsgezin- maar dat hoefde geen bezwaar te zijn, want een film kan mooi zijn, zelfs al is hij lelijk. Dik anderhalfuur later strompelde ik mijn gedachten achterna over de donkere straten van Leuven en kon het feestje mij gestolen worden: The War Zone was meedogenloos geweest, want het oog van de camera had geen enkele maal geknipperd, ook niet wanneer je dat wenste of verwachtte. Hard Candy beloofde iets gelijkaardigs -de titel is internetslang voor minderjarige- maar zou het even relevant zijn? Helaas.

De film opent met een ondeugende chatsessie tussen ene Thongrrrl 14 en Lensman 319, die besluiten om na een kennismakingsronde van drie weken elkaar daadwerkelijk te ontmoeten in een koffiehuis, opdat het woord vlees zou worden. Thongrrrl 14 blijkt de 14-jarige, nieuwsgierige puber Hayley te zijn, de ander Jeff, een 32-jarige fotograaf die er, zoals zij zelf zegt, te goed uitziet om het internet nodig te hebben op zoek naar vrouwelijke aandacht. Waarom dan wel? Er kondigt zich met andere woorden meteen een dreiging aan, maar Hayley blijkt allerminst bevreesd: ondanks haar voorzichtige toespelingen op Jeffs mogelijke pedofiele bedoelingen, dringt ze zich aan hem op. Ze gaat gretig in op zijn voorstel een autoritje te maken, ze wil maar al te graag zijn huis zien en als ze in de badkamer even van T-shirt gaat wisselen, zorgt ze ervoor dat hij haar duidelijk kan zien. Gretig en guitig stelt ze vragen over de foto's van tienermeisjes aan zijn muur en wanneer hij haar vraagt of ook zij bereid is voor zijn lens plaats te nemen, hoeft ze niet lang na te denken. Zou dit intelligente meisje, dat Zadie Smith kan citeren, dan waarlijk zo naïef zijn? Nee toch?

De eerste twintig minuten zijn betoverend en meeslepend. Regisseur David Slade maakt enkel gebruik van long shots en close-ups om hun ontmoeting en, nou ja, aftasten te registreren, en dat dwingt de kijker in de ongemakkelijke positie van voyeurist. Je voelt iets kwaadaardigs groeien, er broeit iets onheilspellend en nergens komt een hint naar de mogelijke afloop. In Jeffs kraaknette woning ontspint zich een kat-en-muisspel dat Polanski´s Death And The Maiden ver, heel ver achter zich laat. Maar zonder al te veel weg te willen geven van de plot en haar vele verrassende wendingen, breekt de film radicaal met het verwachtingspatroon: Hayley neemt de touwtjes in handen, want, ervan overtuigd dat Jeff een pedofiel is, besluit ze ervoor te zorgen dat hij in de toekomst geen slachtoffers meer kan maken.

Scenarist Brian Nelson is bekend als toneelauteur en dat merk je duidelijk als het psychologische gevecht tussen de hoofdrolspelers ontspint: talrijke dialogen wisselen alleenspraak af in een besloten ruimte. Je gaat erin mee, je wordt op het verkeerde been gezet en de contouren van een meesterlijk cinefiel miniatuurtje worden zichtbaar, mede door het fantastische spel van de twee protagonisten. Ondanks het gruwelijke, Dawson's Creek-achtige tienertaaltje dat ze zich aanmeet, overtuigt de 17-jarige Ellen Page (Kitty Pryde uit X-Men 3) als de allerminst onschuldige tiener. Voortdurend voel je dat ze iets van plan is, maar brengt ze je ook aan het twijfelen door haar Molly Ringwald-eske allure van onschuld. Patrick Wilson (Angels In America) is even doeltreffend: zijn looks komen niet overeen met die van een pervert die contact zoekt met minderjarigen, maar hij wordt voortdurend in de positie gedwongen van de persoon voor wie de beslissingen worden genomen.

Maar helaas gaat de film volledig uit de bocht wanneer Hayley besluit het woordenduel af te breken om een gruwelijk plan te voltrekken. Een zorgvuldig opgebouwde spanning wordt zodoende al te bruusk gesloopt door een misselijk makende en naar goedkope exploitatie ruikende scène, die weliswaar enkel suggereert, maar zelfs dan nog veel te expliciet. Weg is het steekspel; de botte bijl mag het werk afmaken.

The War Zone, met de ellenlange scène in de bunker, was choquerend maar consequent in verhaal en ritme. Hard Candy begint razend spannend en bouwt zorgvuldig iets op dat de vloer lijkt aan te vegen met het rollenpatroon in pedofilieverhalen, maar haalt dan de sloophamer boven om zichzelf, sadistisch lachend, de kop in te slaan. Op weg naar huis, door de donkere straten van Gent, was er enkel het vloeken om een gemiste kans. Jammer jammer jammer.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de