Intermission

Genre: Komedie | Duur: 1u45 | 2003 | Release: 2 Juni 2004 | Land: Ierland | Regie: John Crowley | Cast: Kelly MacDonald, Colin Farrell, Shirley Henderson, Colm Meaney, Cillian Murphy, Brian F. O'Byrne

Het is een verrassing in dit kleinschalig Ierse filmpje de intussen tot wereldster uitgegroeide Colin Farrell aan te treffen. De reden dat het script voor deze debuutfilm hem aantrok is echter duidelijk: Intermission is een kleurrijke, tragikomische tranche-de-vie met best originele personages.

Zo is er Sally (een prima Henderson, bekend van Wonderland en Villa des Roses) een jonge vrouw die niet ongeschonden uit een afgebroken relatie is gekomen. En... ze heeft een snor. Dat dringt pas tot haar door wanneer ze op tv verschijnt. Haar zus Deirdre (de ravissante Macdonald uit Gosford Park) is net gedumpt door haar vriendje John (Cillian Murphy uit 28 Days Later), maar die heeft daar al meteen spijt van gekregen en houdt haar nu geobsedeerd in het oog. Deirdre heeft echter al een nieuwe vriend, een bankdirecteur.

Toeval wil dat John's maatje Lehiff (Farrell), een kleine crimineel, net diens bank wil overvallen. Een bijzonder fanatieke agent (Meany) zit hem echter op de hielen, maar verliest het noorden wanneer hij teveel media-aandacht ruikt en droomt van een eigen reality-soap. Deze leuke mengelmoes van verhalen - waarbij, zoals het genre stilaan voorschrijft, de personages op diverse wijzen aan elkaar te linken zijn - bepaalt zowel de charme als de zwakte van Intermission. De uitwerking van de personages is prima, de dialogen klinken natuurlijk en overstijgen toch het banale, en de afwisseling van humor, actie, drama en romantiek levert een bijzonder vlotte, speelse film op vol onvoorspelbare gebeurtenissen. De cast speelt op hoog niveau, en de meeste acteurs moeten helemaal niet onderdoen voor Farrell.

Toch slaagt regisseur Crowley er niet in één emotie of toon als leidraad te vatten, waardoor je je constant afvraagt waar je nu precies in terechtgekomen bent. Is het een sociaal drama? Een politiethriller? Een Ierse Love Actually? Of een satire over de kwalen van de moderne tijd: eenzaamheid, streven naar perfectie, sensatie- en roemzucht, lompheid, zelfhulpgroepen? Je merkt dat Crowley geïnspireerd is door zowat alle hippe films van de laatste 10 jaar, maar écht swingen doet Intermission door zijn onaffe scènes en gebrek aan focus nooit. Maar dat verhindert niet dat Intermission uiteindelijk een aangename prent van een beloftevolle regisseur is, met een cast om van te snoepen. Dat mag al volstaan om hem de moeite waard te noemen.