Love Actually

Genre: Romantische komedie | Duur: 2u15 | 2003 | Release: 6 December 2003 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Richard Curtis | Cast: Hugh Grant, Emma Thompson, Keira Knightley, Liam Neeson, Billy Bob Thornton, Laura Linney, Alan Rickman, Colin Firth, Andrew Lincoln, Bill Nighy, Chiwetel Ejiofor, Martine McCutcheon, Rowan Atkinson, Rodrigo Santoro, Kris Marshall, Lucia Moniz, Thomas Brodie-Sangster, Martin Freeman

Ooit was er Four Weddings and a Funeral, een verrukkelijke romantische komedie die pulp als Sleepless in Seattle en andere Amerikaanse slijmfilms gigantisch wist te overtreffen door simpelweg écht romantisch en komisch te zijn. De smakelijke combinatie van Britse humor en sentimenteel geflirt, leverde een kassucces, een Oscarnominatie voor Beste Film en een internationale doorbraak voor 'Blackadder'-scenarist Richard Curtis, opperstuntel Hugh Grant en de ravissante Kristin Scott Thomas op.

Curtis en Grant zetten hun samenwerking verder, maar hebben niets meer gepresteerd dat het niveau van Four Weddings haalde of zelfs maar gewoon de moeite was. Notting Hill was een flauw doorslagje van hun grote hit en Bridget Jones's diary nog meer kleffe koek. Nu heeft Curtis voor het eerst zelf de megafoon ter hand genomen voor Love Actually, een van kerstsfeer doordrongen romantische komedie (daar heb je het weer) waarin tientallen personages met de liefde worstelen op de vooravond van kerstmis.

De plot is een voor de hand liggend samenraapsel van allerlei soorten liefdesverhalen: de Onmogelijke Liefde (man is verliefd op vrouw van beste vriend), de Uitgebluste Liefde (lang getrouwd koppel kampt met crisis), de Grensoverschrijdende Liefde (een koppel dat elkaar's taal niet spreekt) de Mislukte Liefde (vrouw kan geen relatie aangaan door familiale omstandigheden), Kinderliefde (snotaap is verliefd op snotapin) en Liefde tussen Hugh Grant en een troela die teveel op een ex-spice-girl lijkt om knap te zijn (eerste minister valt voor assistente).

Het trucje van diverse door elkaar lopende verhaallijnen, werkt best, ook al is de helft van de situaties oninteressant. Geloofwaardigheid is trouwens ook ver te zoeken: te veel mooie mensen (op zijn Brits dan wel), met lachwekkend minieme problemen, interieurs rechtstreeks uit hippe catalogi, Hugh Grant als premier van Groot Brittanië,  - die op wel zeer onwaarschijnlijke, haast belachelijke wijze, het land bestuurt. Daarbovenop een soundtrack die met zijn goedkope mengelmoes van romantische evergreens en trash een ultieme poging doet om het publiek te manipuleren.

De schaamteloosheid waarmee deze film een plaats in het hart van de filmfan tracht te winnen, is echter gebaseerd op het uitbuiten van enkele troeven: heel wat geslaagde grappen (als zijn ze niet altijd even smaakvol) en een steengoeie cast. Hugh Grant is natuurlijk goed in het enige wat hij kan, Keira Knightley is onweerstaanbaar (een genetische droomkruising van Julia Roberts, Cameron Diaz en Winona Ryder) en Liam Neeson, Alan Rickman, Colin Firth, Laura Linney, Billy Bob Thornton, Bill Nighy, en Andrew Lincoln zijn uitstekend gecast. Maar het mag niet verbazen dat het juist de onvolprezen Emma Thompson is die voor het enige moment van waarachtigheid zorgt in deze farce, op indrukwekkende wijze gestalte gevend aan een sterke vrouw met een zwakke echtgenoot.

Laat een kind een taart bakken en je krijgt iets dat op Love Actually lijkt: Een scheefgezakt, rommelig uitziend, veel te zoet, slecht gedoseerd en zeer kleurrijk ding dat afhankelijk van je stemming verbazingwekkend lekker kan smaken. Want hoe melig, stroperig en sentimenteel het allemaal is, Love Actually is ook en vooral vernietigend charmant en dusdanig innemend dat je met een brede smile en een lichtjes smeulend hart de zaal verlaat.