The Zero Theorem

Vier jaar na The Imaginarium of Doctor Parnassus, verschijnt Terry Gilliam opnieuw ten tonele. We doelen hiermee niet enkel op de langverwachte terugkeer van Monthy Python met een reeks live-shows, maar wel zijn persoonlijk nieuwste wapenfeit The Zero Theorem. Met deze dystopische science-fiction gaat hij verder waar Brazil en 12 Monkeys eindigden.

In The Zero Theorem speelt Christopher Waltz Qohen Leth, een geniale computertechnicus met een fobie voor zowat alles. Omdat hij steeds verwacht dat iemand hem opbelt en hem de betekenis van zijn leven zegt, zou hij liever thuis werken. Hij krijgt hiervoor toelating van zijn baas op één voorwaarde: het oplossen van de nulstelling. Volgens deze stelling zou de som van alles gelijk moeten zijn aan nul. Met andere woorden, de man die hopeloos op zoek is naar de betekenis van het leven moet bewijzen dat het leven volstrekt nutteloos is.

Gilliam schetst een vrolijk drukke en levendige wereld met een overdaad aan neon- en pastelkleuren op het scherm, waarin Qohen zich als een zonderling in voortbeweegt. Maar achter de kleurrijke façade schuilt een wereld waarin technologie ons leven steeds meer beheerst en menselijke relaties vervangen worden door virtueel contact, twee thema’s die recent ook aan bod kwamen in Spike Jonzes Her. Maar ook Orwelliaanse taferelen, zoals constante bewaking en de man die het opneemt tegen het systeem, en het spelen met realiteit en illusie zijn hier weer aanwezig, waardoor we ons met dit script geschreven door Pat Rushin op vertrouwd terrein begeven.

The Zero Theorem lijkt vooral een spirituele opvolger van Brazil te zijn, en het is dus duidelijk dat Gilliam zich helemaal in zijn sas voelde bij het maken van de film. Ondanks er gewerkt werd met een klein budget en de opnames plaatsvonden in Boekarest, ziet de film er werkelijk fantastisch uit. De kleurrijke, kitscherige decors en vreemde machinaria zijn een genot om naar te kijken. De absurde humor die typerend is voor de regisseur wordt aangevuld met een goede dosis al dan niet spottende referenties naar de populaire cultuur.

Gilliam schetst een vrolijk drukke en levendige wereld met een overdaad aan neon- en pastelkleuren op het scherm

Als een soort kruising tussen Sam Lowry uit Brazil en James Cole uit 12 Monkeys is Leth Qohen ook een memorabel personage. Waltz zet een uitstekende prestatie neer en weet de vreemde karaktertrekken van het personage goed weer te geven. We waren ook verrast door de sterke acteerprestatie van de jonge Lucas Hedges, die eerder al meespeelde in de twee laatste films van Wes Anderson. Minder overtuigend was Tilda Swinton, die haar personage uit Snowpiercer grotendeels lijkt te hernemen.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de