World War Z

De filmzombie van de 21e eeuw is al lang geen zich traag voortbewegende, in rottende kleding gehulde ondode meer die uit zijn graf komt gekropen. De moderne versie is snel en vooral: theoretisch gezien helemaal niet dood. In Resident Evil, 28 Days Later, I Am Legend, [Rec], The Crazies, Zombieland, Dawn of the Dead en andere apocalyptische films blijkt het telkens een virus te zijn dat van de mens een bloeddorstig wezen maakt.

Heel wat van deze producties zijn er in geslaagd op onze angsten in te spelen door de sfeer binnen de context geloofwaardig hypothetisch te houden, met heerlijk ijzingwekkende, pandemische taferelen als gevolg. Het peperdure World War Z denkt nog een steentje bij te kunnen dragen aan het genre en hoewel het moeilijker wordt inventief te zijn, blijkt dit een bij momenten bloedstollende horrorthriller te zijn.

Dat de actie maar weer eens aanvangt terwijl de protagonist in de file staat (al is het voor een keer niet in Manhattan), doet in eerste instantie niet verhopen dat de makers van deze door moeilijkheiden geteisterde productie voor originaliteit gaan. Kunnen de eerste manifestaties van een virus niet eens vastgesteld worden op het strand, in de opera of tijdens een sportwedstrijd? Onlangs bleek een trouwfeest bijvoorbeeld een grandioze setting voor een zombiefestijn, in [Rec]³. Maar Gerry (Brad Pitt) en zijn gezin mogen al snel het gekende kader verlaten. De zoektocht naar de remedie tegen het virus dat de mensheid in sneltempo aan het overnemen is, brengt de voormalige medewerker van de Verenigde Naties naar Zuid-Korea, Jeruzalem en Wales.

Elke locatie biedt de makers de kans een specifiek sfeertje mee te geven. Zo belanden we van enerzijds angstaanjagende nachtelijke stiltes en groots opgezette spektakelmomenten via een claustrofobische vliegtuigreis in een benauwend en kil labyrinth. World War Z wil duidelijk een beetje vanalles tegelijk zijn en de diverse herschrijvingen, talloze reshoots en crewwissels hebben duidelijk hun sporen nagelaten. Gelukkig waren alle betrokken partijen vakkundig en getalenteerd genoeg om uit dit brouwsel een al bij al coherente en vooral intense en spannende cocktail te distilleren met een sociaal-politiek kantje.

Want hoewel de plot hier en daar rammelt en het regisseur Marc Forster duidelijk niet te doen is om subtiele actie of suggestieve horror, weet World War Z de kijker wel twee uur lang onder te dompelen in beklemmende spanning. Van karakterontwikkeling is weinig sprake maar de plot bevat nu en dan een knappe vondst of adembenemende scène, waardoor je nagelbijtend blijft toekijken hoe Brad Pitt de wereld redt. Topentertainment in de eerste plaats, memorabel vooral voor fans van het genre.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de