Wonderstruck

Genre: Drama | Duur: 1u57 | 2017 | Release: 20 December 2017 | Land: VS | Regie: Todd Haynes | Cast: Julianne Moore, Michelle Williams, Millicent Simmonds, Oakes Fegley, Tom Noonan

Todd Haynes laat het grootse Carol opvolgen door de verfilming van de jongerenroman Wonderstruck van Brian Selznick, die ook het bronmateriaal van Hugo schreef. Je zou denken dat een visueel ingestelde cineast als Haynes wel weet wat aan te vangen met een roman die voor de helft uit tekeningen bestaat, maar helaas blijkt Wonderstruck een vrijblijvende en richtingloze vertellling. 

Centraal in het eerste relaas staat een doofstom meisje dat in 1927 in New York op zoek gaat naar een bekende actrice. Wanneer ze terechtkomt in het natuurhistorisch museum, lijkt ze zich voor het eerst ergens thuis te voelen en zorgt ze voor een link met het tweede verhaal. Dat speelt zich vijftig jaar later af. De twaalfjarige Ben verliest de stabiliteit in zijn leven en wil zijn vader leren kennen. Hij beschikt echter over heel weinig informatie en hoopt in een boekenwinkel in New York antwoorden te vinden. 

Haynes evoceert zowel de jaren '20 als '70 sfeervol - wat had je verwacht? Het verhaal van de kleine Rose krijgen we in woordenloos zwart-wit te zien, als een stille film. Componist Carter Burwell kreeg dan ook bijzonder veel ruimte ter beschikking en vult deze met een sfeerbepalende, gevarieerde soundtrack. Via knappe visuele en auditieve overgangen switcht Haynes tussen de twee plots, maar bij geen van beide wordt de essentie rond het zoeken naar een thuis erg expliciet. Thematisch lijkt Wonderstruck in het ijle te mikken en wanneer tegen de afloop van de prent de twee levenslopen te linken vallen - via een heel mooie animatie - lijk je daar niet zo veel meer om te geven. De potentiële magie die de beschouwingen rond conserveren van cultureel erfgoed zouden kunnen opleveren, blijft achterwege. 

Personages als Walter (de broer van Rose) en Jamie (die Ben door de stad gidst), verlengen de film dan nog eens nodeloos zonder echt op de plot te wegen. Visueel heeft Haynes ons tegen dan ook wat uitgeput met zijn diagonaal camerawerk. De contra's moeten het dus helaas afleggen tegen de pro's en we moeten concluderen dat Haynes deze keer niet in optima forma verkeerde.