Wonder

Wie graag even ontkomt aan de dagelijkse ellende in de wereld en van een film niet meer verwacht dan het bespelen van de emoties, zit gebeiteld met Wonder. Deze schaamteloze tranentrekker wentelt je een kleine twee uur vakkundig in naïeve warmte.

We maken kennis met de familie Pullman. Alle aandacht gaat voornamelijk naar de 10-jarige zoon Auggie, die door een genetische storing met een misvormd gezicht geboren is. Nu hij voor het eerst naar school gaat na jarenlang thuisonderwijs gekregen te hebben, is er wel wat stress voelbaar in het gezin. Hoe zal men reageren op Auggie’s ongewone uiterlijk? Zus Via is al wat ouder maar ook zij ervaart dat je in het leven niet altijd even aardig behandeld wordt.

Regisseur Stephen Chbosky kennen we van de aardige tienerprent The Perks of Being a Wallflower. Een vernieuwende of vindingrijke cineast kunnen we hem niet noemen, maar hij weet best eigenheid te geven aan beproefde verhalen. Niettemin is in deze romanadaptie alles net iets te mooi om waar te zijn. Auggie is weliswaar ernstig misvormd en het schoolleven heeft enkele kwetsende brutaliteiten voor hem in petto, maar de overdaad aan goedhartige personages laat dat allemaal snel weer overwaaien. Enige stereotypering is de makers niet vreemd, de emoties worden nadrukkelijk gestuurd en alles is duidelijk zwart of wit, maar Chbosky tracht soms verder te gaan dan dat en wil alle protagonisten iets grondiger uitwerken dan we gewend zijn in het genre.

Hij heeft daarbij veel te danken aan de cast. Owen Wilson ziet er niet meteen erg vitaal uit - geef de man vitaminen, slaap en een oogcorrectie - en schikt zich in de vaderrol die weinig op de plot weegt, ten voordele van de immer op de voorgrond tredende Julia Roberts. Toch ruimt ook zij baan voor de kinderen, die stuk voor stuk innemend en overtuigend weten te zijn. Jacob Tremblay, de revelatie uit Room, is uiteraard onherkenbaar maar wint het publiek moeiteloos voor zich als de pientere maar op de proef gestelde Auggie. De rol van de wat verwaarloosde zus wordt sterk gespeeld door Izabela Vidovic, en Danielle Rose Russell kon ons in de rol van haar al dan niet beste vriendin Miranda ook al bekoren. Het is echter Noah Jupe die als de aandoenlijke Jack Will elke scène wegkaapt. Het 12-jarige ventje, dat ook al in Suburbicon geweldig was en die je ook uit de serie The Night Manager kan kennen, zou je zo adopteren.

Schaamteloos sentimentele tranentrekker met een overtuigende cast

Zonder enige gêne gaat Wonder voluit voor het sentiment. De personages handelen vrijwel allemaal rechtvaardig en spreken elke emotie uit. Bij momenten is één en ander zo simplistisch dat ook een jong publiek helemaal mee weet te zijn. Maar langzaamaan weet deze snotterfilm zijn publiek week te maken. Het voelt allemaal bijzonder manipulatief en hopeloos ongeloofwaardig aan, maar het effect is er wel. Ontroerd en overtuigd van de goedheid van de wereld verlaat je de bioscoop, gestolen fietsen, kankerdiagnoses en dakloze vluchtelingengezinnen ten spijt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de