Wildlife

Paul Dano heeft duidelijk zijn ogen goed opengehouden al die keren dat hij op de set stond met topcineasten als Paul Thomas Anderson, Denis Villeneuve, Paolo Sorrentino, Kelly Reichardt, Ang Lee, Steve McQueen, Richard Linklater en Rian Johnson, om maar even de indrukwekkende lijst van filmmakers op te noemen die op zijn cv prijken. Zijn regiedebuut, Wildlife, weet dan ook te overtuigen als doorleefd drama en toont ons een gedreven en ernstige verteller van wie we hopelijk nog meer gaan te zien krijgen.

Wildlife is een verfilming van de roman van Richard Ford, die zich afspeelt in de jaren '60. Centraal staat een gezin van drie waarbinnen de dynamiek een beetje scheefgegroeid is. De 14-jarige Joe krijgt steeds meer verantwoordelijkheid in de schoot geworpen. Zowel zijn liefhebbende vader als wispelturige moeder draaien in een steeds kleiner wordend kringetje om zichzelf heen en vergeten daarbij hun rol als ouder en partner. Joe ziet zijn ouders niet alleen uit elkaar groeien, hij moet ook aanzien hoe ze in hun drang naar zelfverwezenlijking hun waardigheid opgeven.

Dit strak vertelde familiedrama weet dankzij de treffende plot en schitterende personages een krachtige emotionele spanning op te roepen. Tussen de drie gezinsleden lijkt elk moment een snaar te kunnen springen, wat de gestresste Joe uit alle macht tracht te voorkomen. Dano weet de huiselijke perikelen toonvast en zelfzeker in beeld te brengen en weet perfect wat aan te vangen met het bronmateriaal. Ewan McGregor, die recent ook als cineast debuteerde, wist met het thematisch lichtjes verwante American Pastoral stukken minder gevoel te vatten.

Een trefzeker, genuanceerd vertolkt beeld van verwrongen familiedynamiek

Dano heeft naast het sterke scenario - dat hij zelf bewerkte, samen met zijn partner Zoe Kazan (kleindochter van de legendarische Elia Kazan), ook goud in handen als het op zijn acteurs aankomt. Carey Mulligan zet een zeer gelaagd personage neer en hoe inconsequent Jeannette ook wel mag overkomen, zo genuanceerd weet de actrice dit aanvaardbaar te maken. Gyllenhaal is erg sterk als de vader die tragisch is in zijn falend optimisme. Ook de jonge Ed Oxenbould kan zijn rol goed aan. De settings zijn heel subtiel vormgegeven en streven niet opzichtig naar een sixtiessfeertje.

Dit aangenaam volwassen, trefzeker maar bescheiden debuut kon op heel wat festivals op applaus rekenen, maar nu ook nog afwachten of daar ook serieuze filmprijzen aan toe te kennen vallen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de