Trishna

Wie een oogje werpt op het oeuvre van Michael Winterbottom, zal al snel de grote diversiteit opmerken, gaande van experimentele films als 9 Songs en 24 Hour People tot politiek getinte documentaires en drama’s zoals The Road to Guantanamo en A Mighty Heart. Zijn nieuwste film Trishna valt ook binnen deze laatste categorie en is een vrije bewerking van Tess, een roman van Thomas Hardy die eerder al op meesterlijke wijze verfilmd werd door Roman Polanski.

In Winterbottom’s versie maken we kennis met Trishna, een dienstmeisje dat werkt in een luxehotel in India. Op een dag wordt ze opgemerkt door de rijke Jay, die een van zijn vader's hotels beheert. Nadat Trisnha en haar vader een ongeluk hadden, biedt hij haar een baan aan in zijn hotel. De twee worden verliefd en verhuizen naar het moderne en bruisende Bombay. Ze moeten hun nieuwe leventje echter opgeven nadat de vader van Jay een beroerte krijgt en Jay verantwoordelijk wordt voor het beheer van de hotels. Eens ze terug in de rollen van dienstmeid en hoteleigenaar vallen, neemt hun relatie een tragische wending.

In India, een land dat nog steeds wordt gekenmerkt door een grote sociale en economische ongelijkheid door o.a. het kastensysteem, vond Winterbottom de ideale setting om de achterliggende boodschap van de klassenongelijkheid in Tess in een moderne versie te gieten. Samen met de wijziging van een aantal andere elementen, geeft dit een nieuwe invalshoek aan het klassieke verhaal. Helaas kan dit niet voorkomen dat de liefdesaffaire op de laatste tien minuten na te vertrouwd aanvoelt door haar zeer klassieke opbouw, de nodige ups en downs inbegrepen. Bovendien mist het tweespel tussen Freida Pinto en Riz Ahmed de nodige chemie, waardoor hun liefde nooit oprecht overkomt.

De tal van verwijzingen naar de Bollywoodcinema zijn bijzonder leuk als je ze herkent

Een ander probleem waarmee Trishna te kampen heeft, is dat Winterbottom veel te veel probeert te vertellen. Hierdoor vindt de film vaak het juiste ritme niet, wat bij momenten weer leidt tot een gebrekkige scène-opbouw en een te snelle montage. Desondanks kunnen Winterbottom en zijn vertrouwde director of photography Marcel Zyskind teren op hun jarenlange ervaring om de prachtige locaties op treffende wijze in beeld te brengen. Ook de tal van verwijzingen naar de Bollywoodcinema zijn bijzonder leuk als je ze herkent.

Dit alles zorgt ervoor dat de film een weinig verrassende romantische tragedie is, die zich net weet te onderscheiden van de rest door zijn fraaie fotografie, de exotische locaties en het sterke einde.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de