Three Billboards Outside Ebbing, Missouri

Als Frances McDormand de rol speelt van een moeder wiens dochter verkracht en vermoord werd, waarna ze het gebrek aan vorderingen in het onderzoek hekelt, durven we veronderstellen dat de film het hoofdpersonage als moreel kompas opvoert in een context waarin het niet bepaald snor zit met waarden en normen. We zagen McDormand voor ons als standvastige, strijdvaardige en door verdriet verscheurde activiste, een klassiek Hollywoodpersonage dat de kijker stuurt in de beleving.

Het grandioze aan Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, is dat regisseur en scenarist McDonagh en McDormand van Mildred Hayes een personage maken dat nergens aan deze stereotiepe verwachting voldoet. Deze bijzonder innemende en meeslepende film is immers gefundeerd op voortdurend switchende standpunten, met personages die vanuit hun veronderstelling iets juist te doen, net gigantische fouten maken en daarbij een speelbal worden van het sardonische toeval. McDonagh puurt er een veelgelaagde beschouwing over schuld en boete uit.

Deze met vernuft geschreven prent weet daarbij tragiek en humor meesterlijk te combineren. Hoe zeldzaam zijn grappige films over triestige zaken? De personages lopen recht in hun ongeluk, handelen impulsief, grotesk en destructief, maar blijken telkens verrast te worden door een aangeboren goedheid bij de ander en de kracht van hun eigen schuldgevoel. De figuren uit het dorpje zijn lotgenoten tegen wil en dank en sterken elkaar in zowel hun zwakheden als grootsheid.

Dat levert voor de fantastische cast rollen van formaat op. McDormand duikt op uit de coulissen van Hollywood om te tonen dat ze er op haar 60e nog altijd staat. We konden ons geen geschiktere actrice voorstellen in de rol van Mildred, overtuigd van haar gelijk, maar niet altijd even wijs. Woody Harrelson lijk je aanvankelijk als een kille machtswellusteling te zien, maar de liefhebbende kant van zijn personage wordt geleidelijk aan geëtaleerd. Sam Rockwell krijgt de mooiste rol. Dixon is zoveel meer dan een typische redneck. Ook alle acteurs in de bijrollen maken indruk.

Een even tragische als hilarische parabel over schuld en boete.

De langzame onthulling dat alle personages meer in zich hebben dan we zouden aannemen, bezorgt Three Billboards een genietbare, emotionele basis die in eerder werk van de cineast niet aanwezig was. De grijnsopwekkende actie herkennen we dan weer wel, uit In Bruges en Seven Psychopaths. Het narratieve raamwerk waarin McDonagh dit combineert, is origineel en solide, met slimme dialogen zonder prestatiedrang. Dat levert een parabel op die je lachstuipen en kippenvel bezorgt, soms zelfs akelig dicht na elkaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de