RocknRolla

Hoge pieken, diepe dalen. Het is zowat de beste omschrijving voor het toch wat monotone oeuvre van Guy Ritchie. Hij liet zich eind jaren 1990 opmerken door de twee geïnspireerde gangsterprenten Snatch en Lock Stock, Two Smoking Barrels en regisseerde vervolgens zijn halve trouwboek Madonna in het gedrocht Swept Away om daarna uit te pakken met Revolver, een film die met recht en rede twee jaar op de planken van de distributeur bleef liggen. Ritchie had veel goed te maken, maar ook voor deze prent zien we hem naar zuurstof happen.

Wederom bevolkt Ritchie zijn film met halfbakken gangsters die elkaar van repliek dienen in een sappig Cockney-accent. De kruimeldieven van weleer zijn uitgegroeid tot gewetenloze entrepreneurs die schaamteloos handel drijven in immobiliën. Lenny Cole (Tom Wilkinson) is een gangsterbaas van de oude stempel die de touwtjes in handen denkt te hebben, totdat hij hinder ondervindt van enkele Russische topgangsters, een verbeten misdadiger die opereert onder eigen syndicaat (Gerard Butler) en een sexy secretaresse (Newton).

Ritchie gebruikt zoals steeds vijf verschillende verhaallijnen die elkaar overlappen, maar zelden is een rode draad zo afwezig geweest. De regisseur tracht de narratieve soep te verdoezelen door wederom een vat kleurrijke schlemielen open te trekken en een aantal visuele hoogstandjes uit te voeren, maar ditmaal kunnen zelfs deze twee jokers niet verhinderen dat RocknRolla een wel erg mager beestje geworden is. Ritchie verslikt zich opnieuw in zijn zelfgenoegzaamheid. Net als Tarantino verbergt de cineast zich al jaar en dag achter dat ene truckje en weigert hij halsstarrig om volwassen te worden. Tarantino heeft een scherpe pen en beschikt over genoeg cinematografische achtergrond om zelfs het pellen van een ajuin boeiend te maken, Ritchie heeft onder dat frêle laagje visueel vernis te weinig talent om nog steeds te blijven boeien.

Onder het knappe visuele laagje vernuft zit weinig dat ons kan boeien.

Akkoord, op visueel vlak kan de film uitpakken met duizelingwekkende beelden (een achtervolgingsscène zit bijzonder strak en goed geritmeerd in elkaar) en ook sommige one-liners snijden even scherp als een Japans Katana-zwaard ('There's no school like the old school, and I'm the fuckin' headmaster') maar uiteindelijk kan niets de narratieve chaos opsmukken. We geven de man nog één kans - zijn volgende project wordt een Sherlock Holmes verfilming met Robert Downey Jr. en Jude Law - maar dan moet het raak zijn.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de