Red Road

Het Schotse Glasgow vormt het nogal troosteloze decor van een film over eenzaamheid, verdriet en vergiffenis. Red Road het bioscoopdebuut van de Britse cineaste Andrea Arnold wiens kortfilm Wasp drie jaar geleden een Oscar won, bespeelt die thema?s op geloofwaardige en meeslepende wijze.

Dit psychologische grootstadverhaal weet van bij de start te intrigeren. Je hebt er als kijker in eerste instantie wat het raden naar waar dit verhaal naartoe gaat. Beetje bij beetje komen we te weten wie hoofdpersonage Jackie eigenlijk is: een vrouw van middelbare leeftijd die voor een videobewakingsfirma werkt en het leven schijnbaar aan zichzelf laat voorbijgaan. Dat haar wellicht iets is overkomen dat die gemoedstoestand bepaald heeft, wordt bevestigd wanneer Jackie nogal heftig reageert op een man die ze via een van de bewakingscamera?s in de stad in beeld krijgt. Vanaf dat moment is het Jackie alleen nog maar te doen om deze figuur, Clyde genaamd. Maar stuurt ze aan op een confrontatie of zint ze op wraak? Wat ze van hem wil en wat hun relatie is, komen we pas later te weten.

Red Road neemt zijn tijd om iets te vertellen, en weet de kijker zo in een soort trance te brengen. Dialogen zijn er aanvankelijk nauwelijks en de geluidsband bestaat voornamelijk uit stiltes en bezwerende, echoënde metaalklanken die de sfeer van de achterbuurten zeer voelbaar maken. De kille, maar elegante beeldvoering sluit daar pefect bij aan. De flats op Red Road, waar het grootste deel van het verhaal zich afspeelt, vormen een realistische achtergrond. De blokken, die tot de hoogste torens van Europa behoren, herbergen mensen uit de marge. Hoe ironisch kan je kansloosheid vorm geven? De bewoners kunnen de wind naar binnen brengen en hebben een uniek uitzicht, maar toch kunnen ze geen kant op. Zo weet dit drama langzaam onder je huid te kruipen. Toch is Red Road tegelijk ook een afstandelijke, koele film. De regisseur laat het volkomen over aan de kijker een oordeel te vormen over de personages. Scène na scène worden die ontmanteld en komen zeer rauwe emoties bloot te liggen. We leren niet alleen Clyde en Jackie kennen. Er zijn ook een aantal fascinerende nevenpersonages. Zij vormen een al even interessante context waarin het uiteindelijk tragische verhaal van Jackie en Clyde zich afspeelt. De blikken geluiden op de soundtrack worden uiteindelijk echter omgeruild voor warme pianoklanken. Red Road laat je dus niet onberoerd en ook niet los.

Dat is misschien nog het allermooiste van deze prent. Er is nog meer van dit. Nog twee andere debuterende cineasten zullen met dezelfde personages aan de slag gaan. Op initiatief van de Deense filmmakers Lone Scherfig (Italian for Beginners) en Anders Thomas Jensen (Adam?s Apples, ook scenarist van de Dogme-films #3 Mifune en #4 The King is Alive) werd immers het concept Advance Party opgericht, waarin drie regisseurs elk hun verhaal bouwen rond een groep personages die in alle films dienen voor te komen. Ook de keuze van Schotland werd door het Deense duo bepaald, net als een aantal andere regels. In Scandinavië worden wel meer van die originele ideeën geboren. Met Red Road is deze trilogie alvast meer dan interessant van start gegaan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de