Adam's Apples

Laat me beginnen met te vertellen dat we grote fans zijn van Anders Thomas Jensen. "Wie?", zegt u waarschijnlijk en dat is niet zo verwonderlijk. Want als regisseur is hij hier niet zo bekend, hoewel de man twee jaar geleden ook al de BIFFF-winnaar afleverde: The Green Butchers. En de kortfilm Election Night, waarin een brillante Ulrich ?Festen- Thomson wordt geconfronteerd met racistische taxichauffeurs. De films waarvan hij scenarist was, kent u echter wel. Denk aan Mifune?s Last Song, Old Men in New Cars (waarop Vet Hard! gebaseerd is, hoewel we dat in deze context maar beter niet te fel in de verf zetten), Open Hearts of Brothers.

Het is niet moeilijk uit te leggen waarom 'Adam?s Apples' een goede film is. De cast is zowat een doorsnede van het hedendaags Deens filmtalent geworden met Mads Mikkelsen (Open Hearts), de fantastisch grappige Nicolas Bro (de dikzak uit Dark Horse en King's Game), Ulrich Thomas en Paprika Steen uit Festen en Nikolaj Kaas die in zowat iedere Scandinavische film van de laatste vijf jaar opduikt. Daarenboven wéét Jensen hoe en waar zijn camera te zetten. Ieder beeld is áf, van de demonische kraaien die de appelboom teisteren ?die boom wordt trouwens meermaals geslaagd opgevoerd als symbool van fiere onoverkoombaarheid- tot de doordachte sfeerschepping in de stoffige kerk van het domein.

Waarom 'Adam?s Apples' ook nog een grappige film is geworden, is iets moeilijker uit te leggen. Wat maakt een film immers grappig? Vraag het aan humorgoeroe John Cleese en hij zou vertellen dat je in een verder verstrekt normaal geheel één (of zo min mogelijk) absurd element dient te introduceren. In 'Adam?s Apples' klopt dat alvast. Want eenmaal de wat absurde startsituatie aanvaard, speelt alles zich schijnbaar doodnormaal af.

Een neonazi wordt veroordeeld tot "rehabilitatie" in een nabijgelegen kerkgemeenschap. Eenmaal hij goed en wel is aangekomen en het Hitler-portret aan de muur van zijn kamer hangt, krijgt Adam te horen dat iedereen zichzelf een project moet toe-eigenen als stap naar genezing. Spottend stelt hij voor een appeltaart te bakken. Helaas wordt de appelboom geteisterd door kraaien, wormen en bliksem. Raakt de taart gebakken, is de vraag. Tijdens dit culinaire proces ergert Adam zich vreselijk aan pastoor Ivan, die alle mogelijke tegenslagen hardnekkig positief blijft interpreteren. Zijn vrouw pleegt zelfmoord na de geboorte van hun zwaar mentaal gehandicapt kind? Ach, dat was een ongelukje en de kleine zat trouwens net nog rekensommetjes op te lossen. Een vuistgroot gezwel in je hersenen? Ach, dat was een foutje met de scanner. Adam slaat hem in elkaar? Misverstanden gebeuren, werk jij verder aan die appeltaart terwijl ik even naar het hospitaal ga?

Als er één woord is dat omschrijft waarom 'Adam?s Apples' zo grappig is, dan is het ?subtiliteit?. Want, hoewel de personages uitvergroot en onrealistisch zijn, zijn hun reacties zo minimaal, zo no-nonsense dat de ontstane tegenstelling niet minder is dan hilarisch. Het schijnt een talent van de Scandinaven te zijn, of althans toch van deze cast. Jensens vorige, The Green Butchers, had niet alleen quasi dezelfde troep acteurs, ook de humor is zo goed als identiek. Ook daar wordt gebruik gemaakt van een abnormaal element (het verkopen van mensenvlees in een slagerij) in een verder normale omgeving. In dat opzicht is deze film verre van origineel. Maar.. wat geeft het. 'Adam?s Apples' is een film die enkel in Scandinavië kon ontstaan. Stel je voor dat dit een Amerikaanse productie was, of erger nog: een Hollandse! Deze Deense dijenkletser biedt hoogstaande humor. Een hilarische en misschien onrepresentatieve maar terechte winnaar van het BIFFF 2006.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de