A Prairie Home Companion

Een ironische speling van het lot heeft ervoor gezorgd dat de grote Robert Altman overleed enkele weken voor zijn laatste film - met als thema vergankelijkheid en afscheid - bij ons in de zalen komt. De geweldige cineast, die eenentachtig werd, heeft niet altijd films gemaakt die de moeite waard waren, maar desondanks was zijn plaats in de filmgeschiedenis al gereserveerd. A Prairie Home Companion is opnieuw geen hoogvlieger, maar niettemin een genietbaar en vermakelijk filmpje geworden.

Altman infiltreert als wel vaker in één welbepaalde omgeving. Deze keer bevinden we ons in een oud variété-theater waar de live opnames plaatsvinden van een langlopende radioshow vol liedjes en vermaak, A Prairie Home Companion genaamd. De show is echter aan zijn laatste voorstelling toe en de medewerkers en artiesten - zoals wel vaker volgt Altman een dozijn personages - kijken allemaal terug op jaren van vriendschap, plezier en weemoed. Presentator en bezieler Garrison Keillor - die gewoon zichzelf speelt - blijft er nuchter onder, maar de zenuwen, weemoed en nostalgie achter de schermen maken er toch een bijzondere slotshow van.

De grootmeester wil het met dit relaas over heimwee naar het verleden hebben, maar dat thema wordt toch iets te oppervlakkig aangeraakt. De lichtkomische personages - eens te meer gespeeld door een grandioze cast - putten zich uit in anekdotes en schetsen zo hun gemeenschappelijk verleden, maar echt meegesleept raak je niet. De talloze countrysongs onderbreken de actie bovendien zo vaak, dat je de aandacht dreigt kwijt te raken, hoe leuk het ook is Streep en Tomlin als zingende zussen aan het werk te zien of cowboys Harrelson en Reilly moppen te horen vertellen. De mysterieuze vrouw in het wit die achter de schermen ronddwaalt (Madsen) lijkt de plot helemaal te ontregelen, maar blijkt uiteindelijk voor een zekere poëzie te zorgen. Zo weet A Prairie Home Companion voortdurend aan te trekken en te bevreemden, met als resultaat een iets te vrijblijvende en jammer genoeg te afstandelijke film. Van Altman hadden we toch net iets substantiëler verwacht.

De man sluit hij zijn carrière dus wel waardig, maar niet echt groots af. Wist u overigens dat niemand minder dan de geniale Paul Thomas Anderson, de regisseur die het meest met Altman vergeleken wordt, ook op de set rondhing? De filmmaatschappij wilde niet het risico nemen met een half afgewerkte film opgescheept te zitten als Altman tijdens de opnames aan zijn eind kwam, en eiste een reservecineast. Het zou best wel eens kunnen dat het die PTA was die de eindscène inblikte. Het moment waarop een deel van de personages elkaar terug vindt in een bar, straalt net die virtuoze elegantie en droevige sfeer uit waar A Prairie Home Companion in de 100 voorgaande minuten naar trachtte. Dat einde maakt nog iets goed, maar een andere recente Altman, het even elegante als meeslepende Gosford Park, was een stuk minder vergetelijk. Dat dit Altman's zwanenzang is, geeft de film ongewild nog een laagje extra betekenis. Zo komen we uiteindelijk aan voldoende redenen om dit erfstuk aan te prijzen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de