Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest

Al was Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl nu niet bepaald cinema van hoog niveau, we snakten destijds wel naar meer. Deze sequel geeft ons precies dat: meer zwaardvechten, meer ontploffingen, meer monsterlijke piraten, meer deernes in nood, meer actie. Dead Man's Chest is dus vooral meer van hetzelfde, al krijgen we ook nieuw vuurwerk in de vorm van een onsterfelijke kapitein met een kwallenhoofd, een mythisch zeewezen met een stinkende adem en een verborgen kist met een kloppend hart.

Ook Johnny Depp is gelukkig terug. Als Jack Sparrow - het personage dat hem zijn eerste Oscarnominatie opleverde - is hij het onweerstaanbare hart van wat in se natuurlijk een platte blockbuster is. Hij krijgt het deze keer aan de stok met Davy Jones, een overleden kapitein met tentakels aan zijn hoofd. De Britse rasacteur Bill Nighy (The Constant Gardener,State of Play) vertolkt die rol met een duivels genoegen, ook al is hij dan vrijwel onherkenbaar. Het hart van deze Jones zit ergens verborgen in een kist en wie het te pakken krijgt, kan heersen over alle zeeën. Het op trouwen staande koppeltje Will en Elizabeth raakt ook in deze strijd verwikkeld, al is van een echte samenwerking met hun 'vriend' Sparrow niet echt sprake. Of heeft de mooie Elizabeth dan toch een boontje voor Jack?

Alle klassieke ingrediënten uit de zeeroververhalen zijn terug en we hebben zelfs de indruk dat ze nog wat werden aangedikt. De meeste figuranten acteren op het randje van het stereotiepe en zijn weer rijkelijk voorzien van alle typische piratenattributen. Ook de locaties komen zo uit een avonturenroman, al zijn ze doorgaans best indrukwekkend. Zo krijgt de film opnieuw de allure van een ouderwets jongensverhaal. Bittere ernst voor Orlando Bloom, maar Depp voegt er een broodnodige dosis relativering aan toe die de film behoedt voor pretentie. Desondanks blijf je twee en een half uur lang beseffen dat dit hele gedoe niet meer is dan een oppervlakkig, uitgesponnen spektakel dat de mosterd heeft gehaald bij Indiana Jones en Lord of the Rings.

Aangedikte sequel waarin alles enthousiast kraakt, zwiert en fonkelt

Maar laat het maar gebeuren. Alles in deze film kraakt, zwiert en fonkelt met zo'n enthousiasme dat het witte doek ervan gaat knetteren. Zo hoort zomers popcornvoer er uiteindelijk wel uit te zien. De humor is niet altijd even geslaagd, het ritme hapert hier en daar (de film zal u vanwege de lange duur weer een euro extra kosten) en Verbinski is Peter Jackson niet - al zal de recordopbrengst van deze film hem misschien wel een zakcent opleveren die Jacksons premies benadert. Maar een kijkervaring die zo ongeveer een dagje pretparken evenaart, is toch een reden om te kijken. En om de afloop te kennen komt er volgend jaar deel 3 aan, dat intussen al voor een groot deel is ingeblikt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de