Piranhas

De maffia blijft een bron van inspiratie voor fictie uit Italië. Het meeslepende Piranhas (La paranza dei bambini) is een vastberaden verfilming van de gelijknamige roman van Roberto Saviano, op wiens werk ook de film en serie Gomorra werd gebaseerd. De aannemelijkheid van het bronmateriaal maakt dan ook dat dit een geloofwaardige coming-of-ageprent geworden is die in Berlijn met de Zilveren Beer beloond werd.

Piranhas voert een groepje charmante schoffies op die op scooters door de straten van Napels rijden. Ze maken tot hun frustratie van dichtbij mee dat de kleine man moet buigen voor de georganiseerde misdaad. Tegelijk worden ze enorm aangetrokken door de rijkdom en status van de diverse criminelen uit hun omgeving. De piepjonge Nicola blijkt over een voldoende fluïde moreel te beschikken om het te proberen te maken in dit wereldje. Met enige branie en durf daagt hij de lokale gezagsdragers uit.

De dynamiek onder de jonge acteurs zorgt al snel voor een zekere sympathie van de kijker. Het zijn op zich best goeie jongens, die voor elkaar door het vuur gaan en opkomen voor hun dierbaren. Maar wanneer je opgroeit in een systeem dat teert op macht en onderdrukking, krijg je natuurlijk een vervormd wereldbeeld. We kunnen het Nicola en de zijnen dus niet helemaal kwalijk nemen dat ze voor de aantrekking van het misdadigersleven kiezen, waarbij ze zich merkkledij en protserige spullen kunnen veroorloven. In die zin weet dit meer dan degelijke drama ons een verduidelijkende context te schetsen.

Geloofwaardig portret van de jeugd in Napels, gedoemd tot een bestaan in de misdaad.

Tegelijk ontwikkelt Piranhas zich als een spannend drama door ons al heel snel te laten aanvoelen dat de zelfzekere Nicola iets te veel praatjes maakt en de rekening hem eerder vroeg dan laat gepresenteerd zal worden. Finaal beschouw je de triestige verwikkelingen als een sociologische studie, helaas volkomen realistisch.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de