Ordinary People
Genre: Psychologisch Drama
| Duur: 1u20 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Frankrijk, Servië, Zwitserland | Regie: Vladimir Perisic | Cast: Relja Popovic
De Servische cineast Vladimir Perisic legt met zijn debuutfilm Ordinary People de ontmenselijkende mechanieken bloot die in oorlogstijd van naïeve jongens meedogenloze en geroutineerde moordmachines maken. In dit geval gaat het om een niet nader gedefinieerde oorlog in de jaren ?90 in een Balkanland, maar het gegeven van deze harde film is in feite universeel.
We volgen de jonge militair Dzoni die met zijn kompanen naar een leegstaand landbouwbedrijf wordt gestuurd waar ze hangerig wachten op een opdracht. Die is onverwacht ijskoud: er moeten gevangenen geëxecuteerd worden. Dzoni kwijt zich aarzelend en met bezwaard geweten van zijn taak, maar hoe langer deze snikhete dag wordt, hoe killer zijn houding. Tegen het einde van dag is Dzoni een doder.
Met lange, statische shots, een minimale enscenering waarbij vooral natuurlijk licht gebruikt wordt, een rustgevende klankband met vogelgeluiden en geruis van de wind en authentiek aandoende decors waarin onkruid welig tiert, geeft Perisic meesterlijk gestalte aan het traag vorderen van de tijd en de daarbij horende verveling en geestelijke desoriëntatie van de protagonisten. Enerzijds lijkt de actie zich op een locatie af te spelen die niets met de echte wereld te maken heeft, anderzijds staat de zomerse dag vol vertrouwde elementen in schril contrast met de gebeurtenissen. Het maximale gebrek aan actie, de spaarzame dialogen en zelfs minutenlange shots waarin zelf nauwelijks iets roert, stellen de kijker echter ook best wel op de proef.
Hoe u het ook ervaart, Perisic toont zich duidelijk een vakman met een visie, zelfs al is het onderwerp van zijn film niet nieuw. Zowel de initiatie van de onervaren militair als het klinisch in beeld brengen van wat van de mens een monster maakt, zagen we al eerder op het witte doek. Applaus toch dat je als debutant met zo?n grote thema?s en minutieus opgebouwde atmosfeer durft uitpakken. Ordinary People is in zijn geheel misschien wat te zwaarwichtig en eentonig, het is ook een indringend en bedwelmend stukje cinema.