Noah

De kracht van een bijbelverhaal valt niet te ontkennen, gelovig of niet. Logisch dan ook dat Hollywood zich eens in de zoveel tijd over het oude of nieuwe testament buigt. Noah is na het fenomenale Black Swan een verrassend project voor Darren Aronosky, toch niet thuis op blockbusterterrein. Anderzijds is het relaas van een man die met zijn eigen demonen strijdt, dan weer een zeer vertrouwd gegeven voor de regisseur van Requiem for a Dream en The Wrestler.

Want de Noah die met zijn gezin een reusachtige ark bouwt om daarin het dierenrijk te huisvesten in afwachting van het einde der tijden, ontpopt zich na overtuigd zijn plan tot een goed eind lijken te brengen, tot een haast waanzinnige volgeling van de schepper. Pas immers wanneer de zondvloed losbarst, dringt het tot de verbeten Noah door dat ook zijn eigen familie niet boven de hemelse plannen mag staan.

Centraal in dit epos staat dan ook de voortdurende strijd van de mens om mens te willen/moeten zijn, inclusief fouten en gebreken. Noah en zijn familie zijn uitverkoren vanwege hun puurheid, zo meen je aanvankelijk. Maar wanneer Noah beseft dat hijzelf en de zijnen evenmin voldoen aan het bovennatuurlijke ideaal, is het niet langer de rebelse massa of de hevige regen waartegen beschutting moet gezocht worden. Zijn hitsige zonen, zelfbewuste en liefhebbende echtgenote en uiteindelijk zijn eigen geloof en familiegeluk baren Noah - los van een wat overbodige verstekeling - veel grotere kopzorgen.

Na in de eerste helft vooral visueel imponerend te zijn - los van een vrij potsierlijk begin waarbij het even wennen is aan de uit rotsblokken bestaande Wachters die uit Lord of the Rings lijken te komen -, wordt Noah dus vooral inhoudelijk interessant wanneer niet meer het gegeven van de ark, maar de figuur van Noah zelf centraal staat. Russell Crowe kan goed overweg met deze zwaarwichtige rol, maar toch durft de plot niet voluit gaan. Een groep mensen die maandenlang samen zit op een ark, geïsoleerd van de wereld en in een filosofische oorlog verwikkeld, had een veel claustrofobischer geheel kunnen opleveren. Nu moeten we het vooral stellen met wat lauw familiegekrakeel en op maat van de grote massa gesneden oppervlakkige spanning.

Hoewel Aronofsky en zijn vaste DOP Matthew Libatique het canvas prachtig beschilderen, is dit grotendeels een uit computereffecten bestaande productie, waarbij in het eerste deel de familie Noah op storende wijze afsteekt tegenover een digitaal gecreëerd landschap - een beetje zoals dat in de jaren'70 het geval was bij het vermengen van acteurs en animatie. Ook de dieren - die eigenlijk vrijwel niet voorkomen in de film - ogen al te kunstmatig.

De magistrale hand van Aronofsky is slechts hier en daar aanwezig.

Noah is dus in de eerste plaats vooral vertier is, meeslepend, vakkundig gebracht en ernstig bedoeld entertainment, met stevige vertolkingen - enkel de zonen van Noah worden nogal slap neergezet - grootse muziek en spektaculaire beelden, eerder dan fascinerende cinema. In enkele scènes - zoals het stroompje dat zich over het aardoppervlak verspreidt of de vogeltrek - herkennen we duidelijk de magistrale hand van Aronofsky. Dit is dus zeker geen onpersoonlijk, gepolijst vehikel. Maar naar een Aronofskyprent ga je niet kijken om ontzien te worden. Echt murw geslagen verlaat je de zaal dan ook geenszins en dat is dan ook beetje jammer.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de