Nói albinói

Wat is er toch aan de hand in Ijsland ? Van dat eiland met geen 300.000 inwoners blijven de godsgeschenken uit de hemel vallen. Naast Björk zijn er o.a. Sigur Ros en Múm, zowat het interessantste in de pop/rockscène van de laatste jaren, en nu komt er ook nog zo?n sterke film overgewaaid.

Nói is een opgeschoten jongeling die vol verveling zijn schooldagen slijt, of liever nog zijn kat stuurt om al struinend de dag door te brengen. In het afgelegen dorp waar hij opgroeit, gebeurt niets, maar dan ook niets. En die verveling zit Nói tot boven het hoofd. Terwijl hij helemaal niet de dommerik van het dorp is, maar hij net superintelligent blijkt te zijn : bij een gesprek met een uit de stad overgekomen psycholoog weet hij de rubikpuzzel achteloos in een oogwenk op te lossen.. wie het ooit zelf probeerde zal zich vooral de frustaties herinneren.

Wanneer hij Iris ontmoet, slaan de vonken over, en wil Nói er alles aan doen om weg te kunnen uit het vermaledijde dorp, om alles achter zich te laten. Uiteindelijk zal dat door een ingreep van buitenaf ook letterlijk het geval worden, zal Nói verplicht zijn vanaf nul te herbeginnen.

De ingetogenheid waarmee dit alles opgewekt wordt, maakt van Nói Albinoi een echte filmparel. Het ritme van de film is, net als het leven in het niemandsland, sloom, de gitaarscapes van slowblow (bij deze nóg een interessante Ijslandse groep) versterken het gevoel van eenzaamheid, verlatenheid, nietigheid. Het lijkt wel alsof het allemaal niet uitmaakt.. voor dromen en daden is geen plaats, er is alleen een grote leegte die bepaald wordt door de barre natuur (sneeuwlandschappen om bij weg te dromen...)

Dit alles zorgt ervoor dat de gevoelens van Nói, zijn verlangens om de stilte te doorbreken, des te sterker overkomen... al weet hij niet echt wat hij nu juist wil, het feit dat hij iets ànders wil, maakt van hem een individu met karakter en doet ons mee verlangen naar de grote schreeuw waarna niets meer hetzelfde zal zijn.

Pascal Vandelanoitte Helemaal (niet) akkoord? Lees de