Monster's Ball

Genre: Drama | Duur: 1u51 | 2001 | Release: 20 Maart 2002 | Land: VS | Regie: Marc Forster | Cast: Billy Bob Thornton, Halle Berry, Peter Boyle, Heath Ledger

Dit filmjaar heeft ons al enkele teleurstellingen opgeleverd. Vanilla Sky, Heist, The Shipping News en Ghost World konden geen van allen de hoge verwachtingen waarmaken. Eerst wekenlang uitkijken naar films waar je al zoveel goeds over hebt gehoord, of waarvan je, enkel afgaande op de regisseur of de cast, van hoopt dat ze je gaan verbluffen, en dan blijkt meestal al binnen het eerste half uur dat je naar een smakeloze brij zit te kijken. Maar de mooiste momenten in het leven duiken altijd spontaan op, blijkt maar weer eens. Want dan ga je kijken naar een kleine film waarvan je helemaal niets verwacht, en 'bingo'!

Dat is dus het geval met Monster's Ball. Dat we van dit arthouse-drama niet vermoedden dat het ons zou weten te beklijven, ligt aan het feit dat het op het eerste zicht toch een vrij onopvallende film is. In de VS werd hij wel warm onthaald, en hoofdrolspeelster Halle Berry bleek Oscarfavoriet te zijn, maar daar houden we al lang geen rekening meer mee (men had ons vorig jaar al liggen met Chocolat). Komt daarbij dat de regisseur een volkomen onbekende is, het verhaal evengoed geschikt lijkt voor een tv-filmpje van dertien in een dozijn, en Heath Ledger erin zit, de zoveelste wonder boy van Hollywood die we nog nooit in een goede film zagen. Het feit dat Billy Bob Thornton de mannelijke hoofdrol voor zijn rekening nam, maakte dan weer veel goed. En zo stap je dus de filmzaal binnen met gemengde verwachtingen, om er twee uur later overdonderd weer buiten te komen. Want 'Monster's Ball' verdient al die goeie kritieken beslist, en mag wat ons betreft trots naast het andere Oscarpareltje In the bedroom gaan staan.

Thornton speelt Hank, een weduwnaar die met zijn vader en zijn zoon Sonny in een klein stadje woont in het Zuiden van de Verenigde Staten. Hank is, net als zijn vader vroeger en zijn zoon nu, gevangenisbewaker. De drie mannen zijn gesloten en nors, en eigenlijk heel ongelukkig. Hank en Sonny werken bovendien in Death Row, waar veroordeelden wachten op de doodsstraf, en dat maakt het leven nog wat mistroostiger. Eén van die gevangenen is de zwarte Lawrence Musgrove. Zijn vrouw Leticia (Halle Berry) sleept zich, samen met haar met overwicht kampende zoon, doorheen de laatste dagen voor de executie. Later zal ze dan, na heel wat dramatische ontwikkelingen, een bondgenoot vinden in Hank, voor wie het leven intussen ook nog enkele klappen in petto gehad heeft.

Het knap opgebouwde scenario, dat trouwens eveneens voor een Oscar genomineerd werd, bevat stevige dialogen, vergeet niet af en toe wat humor toe te voegen en raakt diverse thema's aan. Racisme en dood zijn er daar enkele van, maar in essentie draait de film toch eenvoudig om de liefde tussen twee schijnbare tegenpolen. Hank en Leticia zijn beiden zijn getekend door ellende, en zitten gevangen in een uitzichtloos bestaan. Maar dan ontmoeten ze elkaar en lijkt het leven plots wat draaglijker te worden. De regisseur, Marc Foster, brengt dit beklemmende relaas op een ingetogen en meeslepende manier.

De pathetische toestanden en sentimentele valkuilen die een verhaal als dit mogelijk impliceren, vermijdt hij nauwkeurig. Traag, maar subtiel laat hij zijn twee protagonisten elkaar vinden. Daarbij bewijst hij ook een oog voor details te hebben en schuwt hij de (vaak harde) realiteit niet. Een voorbeeld daarvan is de seksscène, die een cruciaal moment is in de film. Niet alleen is dat het begin van de relatie tussen Hank en Leticia, het is ook de ultieme uitbarsting van al die emoties die de hoofdpersonages de hele eerste helft van de film opkropten. Dit is trouwens één van de zeldzame keren in de film dat een seksscène écht bijdraagt tot het verhaal! Ze mag dan al expliciet en vrij gewaagd zijn, ze staat ook bol van symboliek, en vormt daarmee ook het dramatische hoogtepunt van het verhaal.

De manier waarop Halle Berry zich (letterlijk) door deze vrijpartij worstelt, staat trouwens in schril contrast met haar ontboezemingen in het verleden (cfr. De veelbesproken topless-scène in Swordfish). De durf waarmee deze dame, ontdaan van elk spoortje glamour, de rol van Leticia neerzet is subliem, en is des te verbazingwekkender als je beseft dat dit eigenlijk haar eerste grote dramatische rol is. Meteen schrijft ze trouwens ook geschiedenis, door als allereerste zwarte actrice een Oscar voor Beste Vrouwelijke Hoofdrol te winnen. Het doet ons op slag vergeten dat de rest van haar cv voornamelijk uit rotzooi bestaat.

Naast haar staat de als altijd uitstekende Billy Bob Thornton, die maar weer eens zijn veelzijdigheid aantoont. De Oscarnominatie voor Denzel Washington had voor hem moeten zijn! En Heath Ledger verdient zijn imago van ster-in-wording misschien wel. Sonny is een geloofwaardig uitgewerkt personage, en Ledger weet, ondanks zijn beperkte screentime, een sterke indruk na te laten bij het publiek. Dit zou dus best nog eens interessante acteur kunnen worden.

Ook de andere rollen zijn stuk voor stuk goed gespeeld. Peter Boyle is prima als Hank's vader, en Sean Combs (beter bekend als Puff Daddy) uitstekend als Lawrence. Ze zorgen er allen voor dat je van begin tot eind betrokken blijft bij deze van ellende bol staande prent. De lichtjes bezwerende, originele muziek geeft nog een extra dimensie aan het verhaal, waardoor de romantiek zoals die in Amerikaanse films zo vaak voorkomt, uit de banaliteit verheven wordt.

Monster's Ball is een pakkend en evenwichtig drama geworden, dat oprecht en realistisch overkomt. Met eenvoudige middelen wordt hier grootse cinema gecreëerd. Laat je meevoeren met het tomeloze verdriet van de personages (vooral Berry snottert wat af) en voel dan stilletjes aan dat zonlicht naar binnen stromen. The end is verre van een happy, maar bevat toch een spoortje optimisme.