The Matador

Zakenman en brave huisvader Danny Wright (Kinnear) bezat zich met margarita?s in een Mexicaanse hotelbar. Op de meest nabije kruk zit Julian Noble (Brosnan), een cocky showkikker met dikke snor, door wiens spuuglelijke Hawaïhemd een pak borsthaar blinkt, de gouden ketting niet te vergeten. De twee raken aan de praat en voor hij het weet zit Danny de komende dagen met de onbeschofte Julian opgezadeld: die is immers jarig en hij heeft niemand om mee te vieren.

Dat heeft zo zijn redenen: Brosnans personage blijkt een huurmoordenaar op zijn retour, gespecialiseerd in corporate gigs. Het is een man zonder vast adres, die de wereld afreist om onbekenden af te knallen, elke avond met een andere vrouw slaapt en de ene na de andere oneliner afvuurt zoals: "I hate these catholic countries. All blushy blushy, no sucky fucky!".

U snapt het al, Pierce Brosnan rekent in deze prent af met het personage dat hij perfectionneerde in The Thomas Crown Affair en The Tailor of Panama, maar vooral in vier Bondfilms: Goldeneye, Tomorrow Never Dies, The World is not Enough en Die Another Day. Terwijl Daniel Craig zich klaarstoomt voor Casino Royal, gaat zijn voorganger way beyond Bond. In deze prent die hij zelf produceerde (met The Weinstein Company) toont hij zich alvast van een heel andere, vaak hilarische kant. Het leverde hem een Golden Globe-nominatie op als beste acteur in een musical/komedie. Joaquin Phoenix kreeg hem wél voor zijn rol als Johnny Cash in Walk The Line.

Hilarisch is Brosnans pensioenversie van de superspion in The Matador alleszins, vooral in de eerste helft. Nog voor de begintitels zie je de huurmoordenaar op opzwepende pre-Britpop ('Town called Malice' van The Jam) experimenteren met de nagellak van de blondine tussen zijn lakens. Al is dat maar een opwarmertje voor de hilarische scène waarin ie dronken door de stampvolle hal van zijn hotel beent, met enkel zijn boots en zwemslip om het lijf.

Terwijl de slimme electro-jazzy soundtrack aan David Holmes (Buffalo Soldiers) doet denken en ook de tweede helft van de prent blijft afwisselen tussen ludiek en spannend, brengen de beelden maar weinig suspense. Het contrast tussen de goedige Kinnear (eerder te bewonderen als de buurman van Jack Nicholson in As Good As It Gets en als Siamese tweelingsbroer van Matt Damon in Stuck On You) en de plompe Brosnan heb je na een tijdje wel gevat. Best jammer dat continu wordt gefocust op de extatische huurmoordenaar en de bedoeld saaie huisman. Zo wordt er niet meer gespeeld met de klasbakken in de bijrollen: Philip Baker Hall (de gameshow presentator uit Magnolia en aging coolio in zowat elke Anderson-film), Dylan Baker (de pedofiele vader uit Happiness) en Hope Davis, in meer uitgeschreven rollen vaak heerlijk neurotisch en vals fragiel. Het trio is nochtans erg effectief in de weinige scènes die ze krijgen.

Hoewel The Matador op zich nog veel sterke elementen bezit, zoals de geïnspireerde soundtrack en ook een leuke vorm (de decors bestaan vaak uit grote egale kleurvlakken); spant deze thrillerkomedie maar weinig, wat doet vermoeden dat er meer uit te halen was. Fout van de scenaristen? Maar die hebben wel een pak heerlijke vuilbekkerij verzonnen, die Brosnan fantastisch laconiek spuit. Een satisfying rental, zoals dat dan heet.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de