Machan

Hoewel we deze film uit Sri Lanka de charmante klunzigheid zouden toeschrijven die we nu eenmaal associëren met een land dat niet bijzonder veel films maakt, dient eerst en vooral even verduidelijkt te worden dat dit eigenlijk een Italiaanse productie is. Regisseur Uberto Pasolini is de producent van onder andere The Full Monty en kent dus het klappen van de zweep. Dat Machan dus een zeer degelijke film is, met een mooi score van Stephen Warbeck, mag geen verrassing genoemd worden. Jammer dan ook van die voorspelbaarheid en conventionaliteit.

In deze feelgoodfilm staan vrienden Manoj en Stanley centraal. Keer op keer trachten ze een visum te krijgen om zo hun niet al te rooskleurige levens in Sri Lanka achter zich te laten. De moedeloosheid nabij na enkele mislukte pogingen, is geen enkel idee hen nog te gek. Zich door Duitsland laten uitnodigen voor een handbalcompetitie, lijkt hen dus best haalbaar. Al snel dienen zich massa's onwaarschijnlijke kandidaten aan voor hun ploeg, allemaal hopend op een nieuw bestaan in het veilige en welvarende Europa. Moet het spel ook aangeleerd worden of is dat voorwendsel eigenlijk van geen belang?

Machan , een familiaire aanspreking tussen mannen van dezelfde sociale klasse, brengt het Sri Lankese leven mooi in beeld en zet zijn personages treffend neer. De geloofwaardigheid wordt dus geenszins opgeofferd ten voordele van de vertelling, al kleurt de film plotgewijs mooi binnen de lijntjes. Halverwege de prent voel je dat de mechaniek van het scenario echter gesmeerd dient te worden. We hebben dit eigenlijk allemaal al eerder gezien.

Hoe langer de menselijke tragiek van elk personage of de nijpende sociale problemen weggemoffeld blijven onder olijke avonturen, hoe meer je als kijker verveeld raakt. In die zin is Machan een zeer conventionele film en is het teleurstellend dat dit brave vertier op het Brusselse Filmfestival van 2009 met de hoofdprijs ging lopen.

Eens de ploeg dan (eindelijk) in Duitsland geraakt, laat men na nog wat voorspelbaarheid eindelijk een personage spreken dat al de hele film geen woord heeft gezegd. Heel even wordt de wanhoop aangeraakt waarmee een vluchteling worstelt en neig je naar een reflectie over welvaart en ongelijkheid. Maar voordat enige authentieke dramatiek zijn intrede mag doen, is de film al aan zijn eind gekomen. Hoewel het obligate happy end gelukkig wat afgeweerd wordt en de laatste beelden voor enig kippenvel zorgen, blijkt deze prent toch kansen gemist te hebben om aan betekenis te winnen. Leuk detail is weliswaar dat de film op feiten gebaseerd is en de gimmick van de film dan toch zo gek nog niet is.

Machan zal voor een avondje aangenaam en vakkundig vertier zorgen maar is als tragikomedie eigenlijk ook een beetje dubieus. Als een film als Slumdog Millionaire ons weet te entertainen en daarbij ook sociaal onrecht kan aanklagen, is Machan al een stuk minder zijn applaus waard.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de