Luce

Na het zeer lauw onthaalde The Cloverfield Paradox lijkt de Nigeriaanse cineast Julius Onah toch zijn draai te vinden in Hollywood. Zijn derde film, Luce, is een degelijk en intussen al flink geprezen drama geworden.

Amy en Peter Edgar luisteren trots naar een toespraak die hun bijna volwassen adoptiezoon brengt op zijn school. Hij vraagt zijn medestudenten de leerkrachten en aanwezige ouders te danken voor al hun inzet. We bevinden ons in een kwaliteitsschool en Luce is duidelijk een modelleerling. Zijn empathie, respect en beleefdheid maken hem graag gezien. Dat Luce zwart is en zijn ouders blank, lijkt van geen enkel belang.

Geschiedenisleerkracht Harriet Wilson trekt echter aan de alarmbel. Ze is verontrust door de radicale standpunten die Luce in een schoolopdracht etaleert en vindt ook iets illegaal in zijn locker. Aanvankelijk lijkt dit drama te draaien om de zoektocht naar de waarheid en de vraag of Luce toch sporen van zijn verleden als kindsoldaat met zich meedraagt.

Maar ook de leerkracht is Afro-Amerikaans en de hele kwestie doet vraagtekens rijzen over de wijze waarop ze leerlingen labelt, van uit de veronderstelling wellicht dat een student met een donkere huid harder zijn best zal moeten doen. Maar maakt ze het hen daardoor zelf ook moeilijker? Om net zo haar gelijk te vinden?

De verschillende visies over hoe je afkomst mee bepaalt wie je bent en hoe je geloof in iets niet noodzakelijk de waarheid moet zijn maar die wel beïnvloedt, doet een steeds grimmiger wordend conflict ontstaan tussen Luce en Harriet. Daarnaast worden ook Amy en Peter gedwongen met andere ogen naar hun zoon te kijken. Heeft Amy haar zoon al die tijd als een trofee beschouwd?

Ondanks de slechts halfbakken uitwerking van een ideologisch conflict, is dit een best meeslepend drama

Op een eerste niveau werkt Luce enigszins als een psychologische thriller die de kijker laat twijfelen over de ware aard van de protagonist. Jammer genoeg knaagt de perfectie van dit hoofdpersonage aan zijn geloofwaardigheid. Mogen we de acteur ook veel te oud vinden voor deze rol? Bovendien wordt nooit echt heel duidelijk wat Harriet te winnen heeft bij valse beschuldigingen. De al dan niet tegenstrijdige ideologische opvattingen die dit drama op een tweede niveau dus van spanning zouden kunnen voorzien, bijven te onuitgesproken en de plot heeft al snel enkele leugens en stiekeme handelingen nodig om de kijker mee richting te geven.

Luce had dus eigenlijk stukken boeiender kunnen zijn door net als in het grandioze Doubt de kijker te confronteren met zijn eigen vooroordelen en standpunten. Niettemin zorgen de acteurs voor meeslepend drama, geholpen door o.a. een indringende score. Octavia Spencer durven we nogal eens overschat noemen, ze komt dit keer elke minuut overtuigend over.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de