With Love Lilja

Deze tweede film van regisseur Sadilova (de eerste heette 'Happy Birthday') kreeg een Tiger Award in Rotterdam. Geen wonder. Het universele verhaal wordt met enorme klasse neergezet. Licht absurde humor en oerdrama worden bijzonder effectief gemengd.

Een volgehouden achterwaartse travelling toont Lilja en haar zus in hun plek van emplooi. Tussen de hanenhokken in de kippenvleesfabriek, alletwee in blauw uniform. "Kippen zijn als mensen" weet de zus: "hanen hebben een rotkarakter". Lichtzinnige Lilja gaat niet akkoord. Ze wil dringend een man, schaft zich een trouwkostuum aan. In de spiegel ziet ze zichzelf iets mooier dan ze in werkelijkheid is, geregeld beweert ze 'dates' te hebben. In werkelijkheid wandelt ze tien keer rond haar huis, of verzorgt ze grootvader die bij haar inwoont.

Lilja heeft geen man, wat haar in de pluimveeslachterij op honend commentaar komt te staan. Maar de bijzonder jammerlijk onhandige Lilja blijft niet bij de pakken zitten. Haar realo-hilarische zoektocht naar een echtgenoot leidt haar ondermeer langs een concertpianist die zijn geboortestadje weer opzoekt.

Vele rollen in deze Russische prent worden door amateurs neergezet. In tegenstelling tot andere festivalprent 'Tussenland', niet zo bij de protagonisten. Van bij het begin worden we getrakteerd op Kaurismäkiaanse momenten (denk 'The Man Without a Past' of 'Leningrad Cowboys go America'). De door synthesizer en accordeon begeleide soldaat die een lied ten beste geeft voor een groep arbeiders, is daar een goed voorbeeld van. Die laatsten blikken in de film één vier-seconden-shot straight naar de camera. Maar veel meer volgen we Lilja op haar queeste.

Het rustige, uitgekiende camerawerk toont een small-town gevuld met citoyens die licht-anarchistisch worden getekend. Dat gebeurt helemaal ten gevolge van hun raak getypeerde 'wezen', in tegenstelling tot wat bij die andere festivalfilm 'Jonny Vang' gebeurt. De regisseur heeft het 'wezen' van de toeschouwer ook gevat: je voelt Lilja's drama aan, maar verlaat de zaal glimlachend. Een prent die een mooie mythe origineel verbeeldt, trefzeker wordt neergezet en aanvoelbaar is geconstrueerd? Die wordt bijzonder geapprecieerd. Zo misschien ook door de jury van het Europees Filmfestival van Brussel? 'Bridget Jones' kan alvast een serieus puntje zuigen aan haar Russische counterpart. Niet dat die laatste dagboeken schrijft.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de