Logan

Hugh Jackman moet Wolverine nu wel door en door kennen, na de talloze keren waarin hij deze gemuteerde held vertolkte. In dit slotstuk van de franchise (na X-Men: Origins: Wolverine en The Wolverine) kruipt de acteur voor de laatste keer in de huid van Logan. Het is, na twee middelmatige voorgangers, een waardig en bezield afscheid geworden.

We bevinden ons in het jaar 2029. Wolverine/Logan is één van de laatst overgebleven mutanten en leidt een discreet leven als limochauffeur. Ook professor X is er nog. Beide mannen zijn schimmen van de heldhaftige strijders die ze voorheen waren. Ze zijn afgemat, opgebrand en ziek. De komst van een vrouw en een kind met bijzondere gaven creëert een ongewild tumult in hun bestaan, vooral als blijkt dat nog iemand anders het meisje in handen wil krijgen.

James Mangold, cineast en co-scenarist van Logan, vindt van bij de eerste scène de juiste toon om een eerbetoon te brengen aan dit beroemde comic-personage. Dit relaas kent uiteraard de nodige porties actie en geweld, maar het triomfantelijke blijft achterwege en Logan drijft op een melancholische sereniteit waarbij de hoofdpersonages nog één keer alles willen geven, maar tegelijk ook duidelijk is dat ze daar de kracht en energie voor missen.

Mangold laat zijn camera daarbij bedachtzaam en rustig langs zijn personages glijden. Je voelt nergens de druk om een formule te volgen, de popcornvreter tegemoet te komen met een berekende variatie aan figuren en acties. Hoe verfrissend, en vooral: hoe dramatisch. Pas nu, na zoveel films, wordt de tragiek van Wolverine voelbaar; wordt de kracht van het levenswerk van de eminente Charles Xavier duidelijk. En blijkt ook hoe weinig dat allemaal voorstelt. Logan speelt zich ook, meer dan welke andere film uit de reeksen – in een minder filmische realiteit af, waarin het lot van de personages echt betreurenswaardig wordt en er terzijde nog een sneer wordt uitgedeeld naar het commercialiseren van genetische manipulatie.

Een waardig en sereen afscheid van een vermoeide held. Adieu Wolverine

De film neemt daarvoor zijn tijd – véél tijd. Met slechts een handvol personages ter beschikking, betekent dat ook dat we lang in hetzelfde gezelschap vertoeven. De camera dringt zich op aan Logan en de zijnen, als een aanmoedigende schouderklop. Hugh Jackman, lang niet meer zo fris en blits als we gewend zijn, levert uitstekend werk. We zien de acteur samen met ons dit geliefde personage uitwuiven. Patrick Stewart en de debuterende Dafne Keen weten al evenzeer met veel nuance de naasten van Wolverine te vertolken. Applaus ook voor Stephen Merchant. De reus uit Extras en Life's Too Short verrast absoluut als de gevoelige albino mutant Caliban.

Uitzonderlijk, zo’n comicverfilming die de actie uitsmeert over een solide dramatische basis; die ook eindelijk eens ergens een punt durft achter zetten. Logan valt als elegie dan ook ten zeerste te appreciëren. Op de weemoedige tonen van The Man Comes Around van Johnny Cash wandel je de bioscoopzaal uit. Adieu Wolverine.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de