Les rencontres d'après minuit

Genre: | Duur: 1u38 | Release: 1 Januari 2013 | Land: Frankrijk | Regie: Yann Gonzalez | Cast: Kate Moran, Niels Schneider, Nicolas Maury, Eric Cantona, Alain Fabian Delon, Béatrice Dalle

Een ménage à trois bestaande uit een jong koppel en hun travestie huismeid organiseert een orgie. Drugs en drank zijn voorhanden, het is enkel nog wachten op de komst van La Chienne, La Star, L'Etalon (de hengst) en L'Adolescent. Bij de zeven feestbeesten herkennen we Xavier Dolans fetisjacteur Niels Schneider, Alain Fabian ‘zoon van’ Delon en jaja, Eric Cantona. Niet uitgenodigd maar wel present in één van de vele flashbacks: allesdurver Béatrice Dalle als ‘Madame la Commissaire’.

Pers die over de nieuwe Almodovar spreekt, bad taste Offscreen fans die hun droomwereld herkennen, hoofdprijzen op festivals in Milaan en Athene:  het debuut van Yann Gonzalez heeft alles om een instant queer & trash hit te worden. Een update van Ozons Sitcom? Een Kammerspiel versie van Shortbus? Met bovendien een Drive-achtige elektroscore van broer Anthony Gonzalez, frontman van M83! Hélas. Les Rencontres d’Après Minuit benut zijn transgressieve potentieel nooit à fond. De puike soundtrack blijkt al snel het sterkste aan de hele film. Bij de start valt er heel wat te lachen, maar ondanks de relatief vroege passages van een clitorale climax en een Cantona-sized cock zakt de prent daarna inéén. De vele verhaalde flashbacks (ééntje per personage) zijn vaak even slap als voornoemd lid. De ziel die pakweg Gregg Araki tussen de extremiteiten in zijn Teenage Apocalypse Trilogie naar boven wist te halen, glijdt ons hier grandioos voorbij.

Veel blabla en weinig boemboem dus. De personages spreken over fysiek en metafysisch verlangen dat zich in verschillende verschijningen manifesteert tot enkel de dood nog rest, maar dat thema wordt nooit echt uitgediept. Het staat bovendien haaks op de trashy comedy, vooral vormgegeven door de puik gespeelde travestie huishoudster die in één van de leukere flashbacks over magische krachten blijkt te beschikken.

De weinigzeggende mono- en dialogen doen al eens grinniken (“Oh! Un talisman de volupté!”) maar de pseudo-poëzie werkt voor geen meter. En over lengtematen gesproken, Cantona’s prothese wordt moeiteloos overklast door die van Dirk Diggler (Boogie Nights) en al helemaal door de échte Grootste Lul van ’t Stad.