Lake Tahoe

Mexico bracht ons in het nieuwe decennium al enkele knappe films via onder meer Alejandro González Iñárritu (Amores Perros), Alfonso Cuarón (Y Tu Mamá También) en Carlos Reygadas (Battle in Heaven) en wat ons betreft mag dat lijstje nu aangevuld worden met Fernando Eimbcke en Lake Tahoe. Deze kleine prent is een geslaagde stijloefening die zich gaandeweg ontpopt tot een gevoelig allegorisch coming-of-age drama dat niet voor niets in de prijzen viel op de laatste Berlinale.

In Lake Tahoe spreekt men gemiddeld per minuut één zin (gokken we). We noteerden maar twee soorten shots (een statisch shot en een tracking shot) en de gemiddelde shots hebben een duurtijd van enkele minuten (wederom een wilde gok). Wie genoeg geduld voor de dag kan leggen en de nodige portie subtiliteit weet te appreciëren zal aardig verrast worden door dit opmerkelijk pareltje.

Lake Tahoe vangt meteen aan met de dramatische ontwikkeling die alles in gang brengt en die een grote invloed zal hebben op het hoofdpersonage en zijn directe omgeving. De jonge Juan knalt een beetje lullig met zijn wagen tegen een verkeerspaal en begint een halsstarrige queeste langs verschillende autogarages om het juiste hulpstuk te vinden dat zijn gehavende wagen weer aan de praat kan krijgen. Gaandeweg leren we de ware motivatie van de timide tiener kennen. Zijn vader, van wie hij de auto kreeg, is immers net overleden en zo blijkt de zoektocht naar het technisch onderdeel in feite een metafoor te zijn voor de verwarrende zoektocht naar volwassenheid en een plaats in de maatschappij en het gezin.

Die coming-of-age thematiek wordt perfect verwerkt in de zeer aparte beeldtaal. Het stadje in de staat Yucatan, in het zuiden van Mexico, is spookachtig leeg, wat de eenzame zoektocht van Juan mooi in de verf zet. Daarnaast werkt de keuze voor de afwisseling tussen lange statische shots en tracking shots, waar binnen het beeld vaak weinig gebeurt of beweegt, wonderwel en creëert het soms een komisch effect. De doorgedreven esthetische aanpak, de gortdroge humor en de bijna absurdistische situaties waarin Juan in beland, staan een waarachtig en ontroerend verhaal over verlies en hoe er mee om te gaan en de draad weer op te nemen, niet in de weg.

Vorm en inhoud staan in deze bekoorlijke prent met andere woorden in perfecte symbiose.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de