La La Land

Genre: musical | Duur: 2u08 | 2016 | Release: 25 Januari 2017 | Land: VS | Regie: Damien Chazelle | Cast: Ryan Gosling, Emma Stone, J.K. Simmons, John Legend, Rosemarie DeWitt, Finn Wittrock

Het moet al geleden zijn van Moulin Rouge dat er echt nog een prominente musical in de zalen te zien was. Zo passeerde reeds het zwaar overschatte Chicago en liepen de reacties over Sweeney Todd sterk uiteen. Nadien volgde een reeks frustrerende bedoeningen zoals Hairspray, Burlesque, Les Misérables om met Mamma Mia! een ongekend dieptepunt te bereiken. Op het moment dat het genre bijna op sterven na dood leek, komt wonderboy Damien Chazelle met een heropleving van jewelste opdraven. Twee jaar geleden blies hij vanuit het niets menig cinefiel omver met zijn formidabele doorbraak  Whiplash. Net zoals de drummer in die film, lijkt de cineast een onverzettelijk en explosief vat dat overkookt van ambitie en talent. Want met La La Land begeven we ons op een opwindende rollercoaster van intens geluk en melancholie.

Mia en Sebastian zijn twee zielen die hun dromen in Hollywood achterna gaan. Zij tracht als actrice aan de bak te komen terwijl hij als pianist zijn eigen jazzclub wil openen. Op hun zoektocht naar erkenning, lopen ze elkaar tegen het lijf en krijgen ze het al snel voor elkaar te pakken. Over het verloop van de vier seizoenen zien we hoe hun liefde door het harde wereldje op de proef wordt gesteld. Emma Stone en Ryan Gosling, voorheen al samen te zien in Crazy, Stupid, Love en Gangster Squad, geven op uitstekende wijze gestalte aan dit onafscheidelijke duo. Samen spelen ze de pannen van het dak en laten ze de kijker van het ene kippenvelmoment naar het andere swingen.

Door zijn onwaarschijnlijk gevoel voor muzikaliteit, maar ook ritmiek, timing en focus krijgt Chazelle moeiteloos vat op de zintuigen en emoties van zijn publiek. Toch blijft hij steeds op een bedachtzame manier met zang en muziek uitpakken. Nooit dreigt dit te vervallen in een klucht waarbij alle dialogen betekenisloos al zingend en kakelend worden opgevoerd. In de plaats krijgen we ingenieuze muziekscènes die zwierig in beeld worden gebracht, waarbij gebruik wordt gemaakt van verbluffende tracking shots en een spetterende choreografie die de zang doeltreffend dient. Zie hoe tijdens de proloog een eindeloze file tot een weergaloze flashmob wordt omgetoverd. De melodieën zullen nog lang blijven nazinderen.

Chazelle’s liefde en verwondering voor muziek en film manifesteert zich dus op fenomenale wijze. La La Land is bij momenten dan ook een ode aan de jazz en muzikale klassiekers zoals Singin’ in the Rain en The Band Wagon. De klassieke filmscore en de gebricoleerde decors om je vingers bij af te likken, zijn hiervoor illustratief. Maar de makers weten dit relaas over onvervulde dromen en onmogelijk verenigbare verlangens in de eerste plaats op een heel authentieke manier uit te dragen. Hollywood wordt hier gekenmerkt als een harteloos wereldje waar carrières gemaakt en gekraakt worden, maar waar onlosmakelijk ook dat magische en tijdloze aan verbonden blijft. Dat Chazelle met dit alles van een wit blad vertrok, verdient op zich al een pluim.

La La Land is een film die voortdurend verrast en uiteindelijk uit zijn voegen barst van de energie. De hand van een filmmaker die zijn vakgebied volkomen beheerst is hier duidelijk voelbaar. Dit onoverwinnelijk stukje Hollywoodentertainment zal ongetwijfeld een belangrijke plaats in de geschiedenis van de musical veroveren. En als u ons nu wil excuseren voor onze ultieme badkamersolo: “City of stars, are you shining just for me?...”